Ritchie Blackmore

Een Beul van een Gitarist



Ritchie Blackmore is nog altijd een beul van een gitarist. De man heeft een fabelachtige techniek, die hem in staat stelt tot een rijk van muzikale mogelijkheden. Hij kan zijn gitaar laten zingen als Deutekom en er even later op overtuigende wijze een half dozijn pneumatische boormachines mee imiteren of het niets uitmnaakt.

Ritchie Blackmore is een ster: zijn dienstjaren bij Deep Purple (zeven in totaal) brachtten hem oog in oog met enkele miljoenen jongeren over de hele wereld, die ademloos toekeken als hij weer eens aan het slot van een show zijn gitaar aan stukken sloeg. Vreemdgenoeg is de immer in zwart gehulde meester-gitarist altijd een outcast gebleven, een schuwe, lichtelijk paranoïde figuur met wie het slecht kersen eten was.

Legio waren de verhalen over Ritchie's a-sociale gedrag, zelf wekte hij de indruk zich niet begrepen te voelen, niet begrepen door de pers, door zijn kollega's, door de wereld. The Black Sheep of the Family, de titel van een nummer van de groep Quartermass, dat Ritchie graag eens door Purple gedaan zag, maar de anderen wilden er niet van horen. Er moest een totaal nieuwe groep worden opgericht vooraleer Blackmore dat nummer kon opnemen. Die groep kwam er: Ronnie Dio (zang), Jimmy Bain (bas), Tony Carey (toetsen), Cozy Powell (drums) en Ritchie Blackmore (gitaar). Aanvankelijk nog Ritchie Blackmore's Rainbow geheten, werd het bij de tweede elpee al Blackmore's Rainbow en weldra zal louter Rainbow voldoende moeten zijn. Want, als u het nog niet wist, Rainbow is rising, om met de titel van de tweede elpee te spreken. Ze hebben juist een omvangrijke, erg suksesvolle toernee achter de rug, die werd afgesloten met een daverend konsert in Den Haag, dat op een paar schoonheidsfouten na terdege imponeerde.

Met zijn rug tegen de kapstok gaat hij op een stoel zitten, een vijftal Fender Stratocasters binnen handbereik. Op een ervan begint hij wat vingeroefeningen te doen, wij tegenover hem. Twee doordringende kraalogen kijken ons aan: "Begin maar."

- Er zijn nu twee Rainbow-albums vrij snel achter elkaar verschenen, allebei binnen een jaar. Is dat met opzet gedaan om de band meteen prominent te vestigen?

"Het is altijd de bedoeling van iedere nieuwe band om zich prominent te vestigen. Nee, dat was het niet. We waren gewoon in het begin nog niet zo erg goed dus moesten we twee elpees maken. Er was een wisseling van bezetting, waardoor we eigenlijk twee keer zijn begonnen en de tweede elpee vrij snel na de eerste is gekomen. De volgende elpee gaan we pas in februari opnemen. We zijn kontraktueel slechts tot 1 album per jaar verplicht, wat wel zo prettig is, want in mijn vorig band moesten we er drie per jaar maken. Dat is teveel, teveel druk. Ik vond dat we het publiek daardoor altijd een paar goeie en een paar slechte nummers gaven, terwijl je moet proberen alleen goede songs te geven, wat met deze band tot nu toe redelijk gelukt is, vind ik."

- Herinner je je nog de laatste keer dat je in Nederland gespeeld hebt?

"Mmmm, ik zou niet meer precies weten wanneer dat was... het enigste dat ik nog van dit land ken, is een groep genaamd Focus, dat was altijd al een van mijn favoriete bands."

- De laatste keer was begin '73 en het was nogal een katastrofaal optreden. De groep verliet al na zo'n 3 kwartier het podium, kwam niet meer terug, waarop het publiek het podium bestormde en zo ongeveer de hele installatie vernielde.

"Oóóóh ja, Amsterdam, ah, dat was vreselijk. Dat ging vanaf het begin al fout, er was te weinig elektriciteit en toen we bij de zaal aankwamen was er een man die ons niet binnen wilde laten. We zeiden: "We zijn de band!", de man "Nee, je komt er niet in, punt uit." Dat maakte ons kwaad en toen we eindelijk in onze kleedkamers kwamen, bleek er geen verwarming, het vroor er zo ongeveer, er waren geen drankjes, niets, niemand die ons of de roadmanagers behulpzaam wilde zijn met allerlei problemen met de installatie, enzovoort. Het publiek kon er niets aan doen, ze waren wel ontzettend stoned, veel roken, "Hey man, Kosmos." We hebben ons toen op het publiek afgereageerd, wat niet goed is, want het was hun schuld niet. Maar wanneer een band met tegenzin het podium opgaat, net als wij, rillend van de kou, geprikkeld, ook al vanwege de slechte promotie die er voor dat konsert gedaan was, dan ga je dat toch afreageren."

- Deep Purple heeft het nooit meer goedgemaakt, want ze zijn daarna nooit meer hier opgetreden.

"Is dat waar?"

- Ja, er was sprake van een konsert in Rotterdam, maar de groep wilde per se in Amsterdam spelen, om het fiasko van een paar jaar eerder goed te maken. Omdat er in Amsterdam geen zaal was, ging het toen niet door, heb ik me laten vertellen.

"Dat zou bets eens kunnen kloppen. Ja, ik herinner me zoiets."

- Ja, je kunt het misschien vanavond goed maken.

"Nee. Ik speel mijn muziek zo goed als ik kan, maar ik ga niets goedmaken, voorwie of wat dan ook. Als ze het goed vinden, vinden ze het goed, en andersom."

- Veel Deep Purple-fans trekken nu naar deze groep. Ben je je daarvan bewust?

"Niet zozeer. Ik kijk nooit naar het publiek. Ik weet niet wie er naar de shows komen. Zolang ze het naar de zin hebben, is het goed, maar wie ze zijn, ik weet het niet. Als het een Purple-publiek is, goed. We lijken op Purple, tenminste de groep van enige jaren geleden. Dat is nu eenmaal de muziek die ik het liefst speel."

- Onlangs is er een nieuwe Purple-elpee verschenen: 'Live in Europe'......

"Ach heer! Is dat zo? Hoelang is ie uit?"

- Sinds vorige week.

(Begint te grinniken) "Dat was lang geleden, verschrikkelijke plaat, niet kopen, hahaha!"

- Het is inderdaad geen beste plaat.

"Het is een erg slechte plaat. Het is geen rotzooi, maar.... het is niet goed gestemd, vals, de gitaar is vals, het zingen is vals."

- Hoe komt dat zo?

"Wel, iets dat ik beslist niet kan is vals spelen, ik kan wel slecht spelen. Het kon me allemaal niets schelen, want op dat moment had ik de band al verlaten."

- Waarom heb je die groep verlaten?

"Ik was het beu, de muziek die we toen maakte, de mensen in de groep. We waren allemaal een beetje moe van elkaar, we hadden niet echt ruzie, zover wilde ik het niet laten komen, dat we elkaar echt zouden gaan haten, we waren gewoon op elkaar uitgekeken. Ik zei: ik doe de Europese tournee nog mee en dan stap ik op, en ze zeiden okee, en vroegen 'Heb je bezwaar tegen een live-elpee?', ik zei 'Nee'. Ze wisten dat dat de mogelijkheid was om toch nog een Deep Purple album uit te brengen. En dat was dat."

- Het enige nummer dat je uit je Purple-periode meegenomen hebt is 'Mistreated', dat speel je met deze band nog steeds.

"Hoe weet je dat?"

- Uit de recensies in Engelse bladen.

"Dat zijn wij niet, dat is een andere band."

- ????????

"Nee, dat zijn wij wel. Grapje."

- Die song staat op het live-album van Deep Purple.

"En waarschijnlijk ook op de live-elpee van Rainbow."

- Dan gaat men vergelijken.....

"Goed"

- Waarom doe je niet meer oude nummers?

"Dat zijn Deep Purple-nummers, 'Mistreated' is een bluesnummer en was eigenlijk nooit zo geschikt voor Purple, hoewel het op de plaat vrij goed geworden is. Live deed het het eigenlijk ook altijd wel, ik heb het altijd al een fijn nummer gevonden om te spelen, daarom speel ik het nu nog."

- Ben je tevreden met de afgelopen toernee?

"Het was okee, ja. Ik ben nooit helemaal tevreden, ik wil altijd meer. Net als met andere dingen: je wilt steeds, meer, meer, meer. Een hele enkele keer ben ik over iets echt tevreden, dan denk ik: hee, dat is echt goed, meestal komt er dan iemand die zegt: daar klopt niets van. Je kunt dus nooit winnen. Dus kwam het uiteindelijk zover dat ik volledig ontevreden was met alles." - Luister je wel eens naar platen van jezelf?

"Zelden. Gisteren hoorde ik toevallig de tweede Rainbow-plaat in de auto. Het was de enigste cassette die er was. Klonk best aardig, haha! Ik luister liever naar oude muziek en naar een groep als Focus."

- Hun voormalige gitarist, Jan Akkerman, heeft een plaat gemaakt met oude muziek. Hij speelt daarop akoestische gitaar, luit...

"Hij is erg goed. De luit heeft tien snaren, dat is moeilijk spelen. Ik was verbaasd dat iemand uit Holland zo goed kon spelen."

- Heb je hem ooit ontmoet?

"Ja, helemaal in zwart leer,hahaha."

- Jullie hebben allebei de reputatie van 'angry young men'.

"Ja? (Grijnslach)

"Ik heb altijd moeilijkheden met de pers. Het is zo onecht, weet je, iets dat je moet doen maar ik doe het niet graag. Het heeft natuurlijkerwijze niets met muziek te maken. Daarom heeft Jan waarschijnlijk ook die plaat met oude muziek gemaakt, om al die persreakties en toestanden te vermijden, want in de vijftiende eeuw had je geen kritici die naar de konserten kwamen om er over te schrijven. Als je niet van de muziek hield, was je gewoon niet aanwezig, als je er wel van hield, was je er wel. Simpel. Ook dat uitelkaar peuteren van de muziek, zo van: ik vond dat stukje niet goed, maar dat stukje wel. Er wordt tegenwoordig van veel te korte afstand naar muziek gekeken. Dat was in de vijftiende eeuw niet zo."

- De fans willen graag horen wat je buiten de muziek om te zeggen hebt. Daarom zijn wij hier, om te luisteren en het voor ze op te schrijven.

"Dat is wat ik steeds hoor, inderdaad. Als ik me weer eens afvraag: waarom zou ik een interview doen, ik heb er helemaal geen zin in, het heeft zo weinig zin. Dan zeggen ze: het publiek wil horen wat je te zeggen hebt, maar het punt is: ik ben iemand die van dag tot dag zijn mening over allerlei onderwerpen verandert. Soms lees ik wat ik gezegd heb en denk: wat een onzin is dat, wat dom. Je moet welbespraakt zijn, geoefend in het praten met de media, goed nadenken over wat je wil zeggen. Dat doe ik te weinig. Ik zeg vaak dingen die ik niet meen, daarom probeer ik interviews zoveel mogelijk te vermijden. Maar af en toe moet je wel, anders ben je vergeten."

- Waar woon je tegenwoordig?

"In Amerika. Ik moet wel, zolang die belastingtoestand in Engeland voortduurt. Als je wat geld wil verdienen is het hopeloos in Engeland."

- Voel je je Engels?

"Voel ik me dat? Ja, dat voel ik me zeker. Engeland is een fijn land om in te wonen, maar niet met de huidige regering, de situatie met de vakbonden, die door kommunisten geleid worden. Ik hoop dat dat nog eens verandert."

- Hoe zie je de toekomst van jezelf als rock & roll musicus? Denk je dit soort muziek nog lang met hart en ziel te kunnmen spelen?

"Wanneer ik het niet meer met hart en ziel kan spelen, stop ik ermee. Daarom ben ik ook met Deep Purple opgehouden, omdat ik er niet meer met hart en ziel achter stond. Ik hou van uitersten, ik hou ervan het toneel op te gaan en de zaal te overdonderen met harde rock & roll, en daarna naar huis te gaan en naar muziek van Bach te gaan zitten luisteren. Zo ben ik nu eenmaal."

- Is Rainbow een typische heavy metal-band?

"Waarschijnlijk wel, maar tegelijkertijd is het nog een paar dingen meer. Ronnie bijvoorbeeld is erg veelzijdig, hij zingt op de single van 'Love is all', hij was vroeger trompettist in een orkest, daarom weet hij zoveel van notenbalken, hahaha! Ik werk graag met Ronnie, hij zingt er nooit naast, maakt geen fouten, de meeste zangers waar ik mee gewerkt heb zingen zomaar en hopen dat het goed uitkomt, bij Ronnie weet je dat het goed gaat. Hij mag vrij klein van stuk zijn, zijn stem is dat bepaald niet."

- Ronnie vertelde me dat je vond dat de muziek van Deep Purple op een gegeven moment te funky werd.

"Ja, 'Stormbringer'. 'Burn' was.... dat was eigenlijk best een goeie plaat, maar toen wilde Glen Hughes, die een erg goeie zanger is, maar een echte soulbrother: Stevie Wonder-fan, die wilde toen meer in de funky richting gaan en Dave Coverdale ging met hem mee en zelfs Ian Paice begon ineens heel anders te drummen. Voor die tijd was Ian altijd een recht-toe-recht-aan rock & roll drummer, net als Cozy, een paar foutjes, maar verder okee, weet je, een wilde man. Maar opeens begon hij allerlei vreemde dingen uit te proberen, zijn spel werd heel afgemeten. Allemaal erg aardig, erg hecht en funky, maar de emotie was.... pfff, weet je, geen emotie. Ik wilde andere toonsoorten proberen, dingen uit de 15e eeuwse muziek, zoals....luister...... (Hierop slaat Mr Blackmore een aantal akkoorden aan die ons onmiddelijk de groep Status Quo in de geest roepen).

"Maar in die tijd ging het zo....... " (Andere grepen, andere akkoorden) "Zo kan het ook, je krijgt dan anders klinkende muziek. Tegenwoordig heb je alleen die gebruikelijke, rechtlijnige akkoorden, dat wordt op den duur wat monotoon. Waar hadden we het eigenlijk over?"

- 'Stormbringer"

"Oh ja, 'Stormbringer' was een goeie elpee, maar voor mij.... ik kon zien dat het de laatste elpee zou zijn. Ik dacht alles wat dit nog verder gaat, heeft niets meer met mij te maken. De band wilde verder de soul-richting in gaan en toen zei ik: het is genoeg geweest. Ik zei: ga gerust door, maar ik stap eruit. Ze zeiden: nee, dan kappen wij er ook mee. Toen ik eruit was, besloten ze echter om het met een nieuwe gitarist te proberen (Tommy Bolin). Ik geloof dat dat vooral de wens van de managers was, het was niet Jon of Ian, maar de managers die de naam Deep Purple in leven wilde houden en nog wat geld verdienen. Daarna zijn ze er toch nog mee gestopt."

- Ik vond het al uiterst zwak dat ze de elpee die ze toen maakten (Come taste the band) zo ongeveer helemaal lieten komponeren door de pas aangetrokken nieuwe gitarist.

"Precies hahaha. Ik zal daar verder geen kommentaar opgeven. Jij zegt het."

- Mijn favoriete nummer van 'Stormbringer' was 'Soldier of fortune', een bijzonder fraai nummer.

"Dave en ik hebben dat geschreven. Je hebt gelijk, dat is ook een van mijn favoriete nummers. Daar zitten heel wat Middeleeuwse akkoorden in, tussen haakjes, je zal verbaasd staan, als je hoort hoeveel moeite het ons gekost heeft om de anderen zover te krijgen dat ze het wilde spelen. Jon was vrij snel overtuigd, maar Ian en Glenn wilden er aanvankelijk niets mee te maken hebben. Ik heb toen gezegd: ik zal dat funk-nummer van jouw spelen, als jij dit wil spelen. Zo slaperig mogelijk zei hij toen: okay, ik zal het doen. Glenn haatte dat nummer, hij vond het maar niets. Ian had er na twee takes ook schoon genoeg van, er was te weinig voor hem te doen om zich te bewijzen. Daarom ben ik eruit gegaan, iedereen was teveel op de solo-trip. Die song maakte veel duidelijk. Ik dacht: gaan jullie maar door met die schoenpoets-muziek van jullie, ik ben weg."

- Hoe is de relatie tegenwoordig tussen jou en de andere voormalige Deep Purple-leden?

"Redelijk, twee van hen heb ik onlangs ontmoet. Ze kwamen naar één van onze konserten."

- Geen slaande ruzies?

"Nee, maar dat was er wel van gekomen als ik gebleven was. Nu kunnen we nog vrij goed met elkaar opschieten. Dave heeft een goeie elpee gemaakt, hoorde ik, en Ian en Jon hebben elpees gemaakt, waar ze erg gelukkig mee zijn, dus iedereen is happy.

Weet je het is allemaal leuk en aardig om te zien hoe het geld binnenstroomt, maar als je dat al zes jaar lang hebt gedaan dan is het wel genoeg, dan moet je eerlijk zijn en zeggen: ik ga iets anders doen, het zal wel niet zo suksesvol zijn, maar dat is ook niet de bedoeling, ik wil mezelf zijn. Toen hoorde ik Ronnie zingen, een rilling liep over mijn rug en ik wist dat ik de kans had om iets nieuws te beginnen, iets waar ik volledig achter kon staan."

© Bert van de Kamp, Muziekkrant Oor – November 3, 1976