RITCHIE BLACKMORE RAINBOW IS KLEURRIJKER DAN PURPLE "Ik heb door deze beslissing een hoop geld door de plee gespoeld", Ritchie Blackmore grijnst. De beslissing waar het hier over gaat is die om van de topformatie Deep Purple over te stappen in een nieuwe groep en zo ongeveer van voren af aan te beginnen. Rainbow, de nieuwe groep, heet voorlopig echter Ritchie Blackmore's Rainbow en heeft hierdoor meteen al een niet geringe voorsprong op andere beginnende groepen. Binnenkort komt de debuut-elpee op de markt. Wat we ervan hoorde, klonk zeer veelbelovend. Ritchie Blackmore, beul van een gitarist en 'enfant terrible' is geen spaan veranderd. Op de eerste perskonferentie met zijn nieuwe groep wil hij al een Engelse journalist te lijf gaan, andere journalisten krijgen te maken met zijn eigenaardige gevoel voor humor. Wanneer je je aan hem voorstelt: 'Hallo, ik ben..., pleased to meet you', antwoordt Ritchie met: 'So what?' gevolgd door 'n hees gelach. Gelukkig kan hij ook nog serieus zijn. 'Ja, het was een moeilijke beslissing voor me. Vooral vanwege de financiële kant van de zaak. Deep Purple was een leuke bron van inkomsten, maar muzikaal was het voor mij al een hele tijd niet interessant meer. Ik liep al zeker een jaar te denken ermee te kappen, sinds ik Ronnie en zijn band ontmoet heb, een elpee met ze opnam en alles zo lekker ging, is de beslissing min of meer onontkoombaar geworden." "Deep Purple zou juist een nieuw album gaan opnemen in de studio en ik heb ze toen maar meteen verteld dat ik niet meer meedeed, dat ik het niet meer zag zitten. Ik was niet zo tevreden over het 'Stormbringer'-album, het was te soul-achtig naar mijn smaak. Ik wilde weer terug naar de wortels en eerlijk: ik ben ontzettend gelukkig met het nieuwe album dat we nu met Rainbow gemaakt hebben. Om hierna met Purple in de studio een plaat te gaan opnemen was zoiets als terug van een toffe vakantie weer aan het werk gaan. Ik zag het absoluut niet zitten en heb ze dat twee weken voor we de studio in London gaan verteld. Dat was erg aardig van mij. Zie je: ik wil mezelf weer eens iets bewijzen. Ik had met Purple door kunnen blijven gaan en iedere avond mijn geld gaan zitten tellen, maar eerlijk gezegd was dat niet wat ik wilde. Ik wilde gewoon weer wat goeie muziek gaan maken." De muziek van Deep Purple was gebaseerd op stevige hard rock, de stijl die Blackmore zo goed ligt en waarvan de groep een beetje aan het afdwalen was. De meer uiteenlopende muziek op 'Stormbringer' was aan Ritchie duidelijk niet meer besteed. Hoe omschrijft hij de muziek van Rainbow ten opzichte van die van Purple? "Dat hangt af van degene die luistert. Er zijn mensen die het op het geluid van Deep Purple vinden lijken, anderen zeggen dat het niets meer met elkaar te maken heeft. Ik heb altijd 80 pct van de nummers van Deep Purple geschreven, hoewel op de hoezen steeds stond vermeld dat ze door de hele groep gemaakt waren. Dat was ook een reden om ermee te kappen, al dat gedonderjaag met de 'credits' en wie de meeste poen kreeg enz. Ik bedoel Ian Paice schrijft geen muziek, maar hij heeft er wel een hoop geld mee verdiend. Hij is een uitstekende drummer, maar als ik heel gemeen zou zijn, zou ik kunnen zeggen dat we net zo goed een sessie-drummer hadden kunnen huren om op de platen te spelen. Dat hebben we niet gedaan, omdat Ian altijd zo hard werkte. De eigenlijke muzikale inhoud van Deep Purple was afkomstig van David en mij." De komposities van Rainbow zijn ook goeddeels door Ritchie geschreven, de teksten zijn van zanger Ronnie Dio. Ronnie: "Ik ontmoette Ritchie drie jaar geleden tijdens de eerste Amerikaanse toernee van Deep Purple. Wij deden met onze groep ELF het voorprogramma. Ik haatte Ritchie meteen al. Ik heb hem sindsdien eigenlijk nooit gemogen...." Ritchie: "... zij werden in feite alleen maar gebruikt om Deep Purple's installatie op te stellen..." Ronnie: "Hou op, Blackmore, ik probeer serieus te zijn.... Ons eerste kontakt was met Ian Paice en Roger Glover, die het eerste album van Elf produceerden, Glover produceerde later ook de volgende twee platen, waardoor we zo'n beetje in de Purple-familie verzeild raakten. Zo ontmoette ik Ritchie, die vond dat ik de meest briljante zanger was, die hij ooit gehoord had. Dat vertelt hij me nog iedere dag en als-tie het een keer vergeet, vertel ik het hem." Ritchie: "Dat komt omdat ik zijn plee gebruikte, wanneer ze bij mij het water weer hadden afgesloten. Echt waar. Ik zei dat dus alleen maar om zijn kamer binnen te komen. Ronnie schrijft alle teksten in de groep, daarom zijn ze zo slecht..." Ronnie: "Ritchie heeft praktisch niets voor de plaat gedaan..... Nee, hij schrijft de basisakkoorden uit, waarop ik dan woorden probeer te zetten. De melodie is vaak ook van mij, omdat ik het beste weet wat ik goed kan zingen. Ritchie verschaft het basisidee, daar laat ik me door hem in leiden, dat is het belangrijkste deel van een song...." Ritchie: ".... dus heb ik recht op het meeste geld, niet waar....?" DRIE NOTEN "Rainbow is geen solo-projekt voor mij", verduidelijkt Ritchie, "Ik heb wel een grotere naam, maar dat wil nog niet zeggen dat ik ook de grootste pik heb, weet je. Ik bedoel: omdat ik bij Deep Purple gezeten heb, zal mijn naam meer gebruikt worden dan Rainbow, maar we hopen dat dat na een tijdje niet meer nodig is. Ik geloof niet in het hebben van een eigen band. Ik wil die positie in ieder geval niet, ik wil gewoon deel uitmaken van een groep, verder niks." Als mede-oprichter van Deep Purple heeft Blackmore vele moeilijkheden te overwinnen gehad in de loop van de laatste 7 à 8 jaren. Drie traumatische personeelswisselingen, moeilijkheden in de persoonlijke sfeer. Hoe zit het in de nieuwe groep met het onderlinge sociale verkeer? Ronnie Dio: "We blijven bij elkaar uit de buurt. Serieus. Ik heb het over het persoonlijke vlak. Ritchie is in wezen iemand die het liefst op zichzelf is, zonder lastig gevallen te worden door wat of wie ook. Ik ben ongeveer hetzelfde. Ik ben ook graag op mezelf, doe graag dingen alleen. Ritchie laat me met rust, ik laat hem met rust. Af en toe zoeken we elkaar op en het gaat prima zo. Wat het werk betreft, geldt dat we het op de eerste plaats zelf leuk moeten vinden. Wat het publiek ervan vindt, zien we later dan wel. Het is erg belangrijk voor deze groep dat we niet op elkaars zenuwen werken." Ritchie: "Het werkt momenteel zo: ik geef Ronnie drie noten en hij maakt er een fraaie melodie van. Vijf minuten later geef ik hem dezelfde drie noten en hij maakt er een andere fraaie melodie van. Wat ik dus doe is hem voortdurend dezelfde drie noten geven en alles regelt zich verder vanzelf." Was hij bij Deep Purple de eeuwig in het zwart gestoken gitaar-magier, die met zijn Fender Stratocaster zowel betovering als onheil over de grote schare fans liet neerdalen, die met zijn enorme techniek gepaard aan een flinke dosis agressiviteit de meest eksplosieve solo's op zijn publiek losliet. Hoe moeten we deze Ritchie Blackmore voorstellen in Rainbow? Ritchie: "Ik ben precies dezelfde, ontwikkel me in dezelfde richting als voorheen, alleen nu in een andere omgeving, met een andere band. No big deal. Het is nog altijd dezelfde soort muziek die in me zit. Ik verander mijn muziek niet omdat ik nu in een andere band zit. Mijn muziek komt echter in deze band beter tot zijn recht dan voorheen. Bij Purple was het eindprodukt nooit precies zoals ik me dat gewenst en voorgesteld had. Vaak verre van dat. Een typisch voorbeeld was 'Woman From Tokyo', dat erg slecht op de plaat is gekomen. Toch was het een hit, dus zo heel slecht zal het ook wel weer niet geweest zijn." DRONKEN BUI "Zie je: het grappige is dat ik dit nieuwe album met Rainbow thuis regelmatig draai, wat ik met Purple-albums niet had. Met Purple was het zo, dat wanneer het opgenomen was, dan was het voorbij. Ik hoopte dat het publiek het wilde kopen maar dat was alles. Alleen 'Machine Head' en 'In Rock' draaide ik thuis nog wel eens. Dat was okay. 'Fireball' en 'Who Do We Think We Are' en de latere albums hoorde ik alleen als iemand anders ze draaide. Zelf had ik geen behoefte naar die platen te luisteren." Waarom 'Machine Head' en 'In Rock'? "Dat waren de enige albums waar ik op speelde. De andere waren sessie-muzikanten. Nee, serieus: ik hield niet van 'Fireball' omdat we dat snel in drie weken hadden moeten maken onder voortdurende druk. Dat is aan de plaat te merken. Het was enorm moeilijk om na platen als 'In Rock' en 'Machine Head' met iets gelijkwaardigs op de proppen te komen. Dat baarde een hoop zorgen. Daarnaast waren er de persoonlijke konflikten, vooral ten tijde van de opnames van 'Who Do We Think'. Ik had een jaar lang geen woord met Ian Gillan gewisseld en vice versa. Ook dat was aan de muziek te merken. 'Made in Japan' was okay, maar dat was een 'live'-album. Echt, de plaat met Rainbow is eigenlijk mijn derde elpee." Vanaf Jon Lord's 'Concerto For Group And Orchestra'-projekt zijn er de geruchten geweest dat Deep Purple uit elkaar zou gaan. Ritchie: "Jon schreef zijn 'Concerto', het was volledig zijn baby, en ik kreeg er al gauw - om Shakespeare te citeren - de zeik over in om steeds met orkesten te moeten spelen en ik zei: okay, jij hebt het op jouw manier gedaan, nu wil ik ook iets op mijn manier proberen. Roger, Ian en ik schreven toen 'In Rock' en we zeiden: als dat het niet maakt, kunnen we altijd nog tot onze oude dag met orkesten gaan samenspelen. Gelukkig heeft het wel gemaakt en Jon vond het trouwens ook prima om rock te spelen. Wat dat uit elkaar gaan betreft: die geruchten waren er ieder jaar, meestal omdat ik in een dronken bui weer eens iets lelijks had gezegd over iemand anders in de groep, dat ik die en die haatte als de pest en zo. De werkelijkheid is dat ik niemand haatte. Daarvoor zijn we te lang met elkaar opgetrokken.... 7 jaar is een lange tijd. In de pers werd ik altijd als een eenling gezien, iemand die zich steeds afzonderde. Daar hield ik van, mijn eigen kleedkamer, niet veel met de anderen rondhangen voor een show. Ik moest vier of vijf gitaren stemmen, ging altijd even de zaal in om naar het voorprogramma te kijken. Ik was er dus nooit als de pers in de kleedkamers met de anderen sprak, dus schreven ze: Ritchie is een moeilijke, heeft over iets de pest in, kan niet met de anderen opschieten en dat soort dingen. Maar zo was het niet. Ik ga altijd de zaal in, kijken wat voor soort publiek het is, wat ze willen. Het zou leuk zijn als we met Rainbow ook erg groot zouden worden, maar het is voor mij geen noodzaak. Wanneer men de muziek maar goed vindt, ben ik blij. Ik ben voor eerlijke muziek maken. Ik heb in één van de grootste bands van de wereld gezeten en heb alles gezien. Ik hoef niet meer zo nodig in grote arena's te staan. Ik speel liever lekker in een klein zaaltje dan slecht in een grote arena." Dougie Gordon/Bert van de Kamp, Muziekkrant Oor, Holland 13 August 1975