Rainbow European Tour 1976 The Hague - October 18,1976 Voordat de Rainbow Fanclan werd opgericht eind 1979 was er eerst nog een Deep Purple Fanclub, ooit in een ver verleden, om precies te zijn 1971, opgericht door Bart Hekkelman. Deze werd in 1975 overgenomen door René Veldhoen, die begin 1979 de fanclub (in 1976 omgedoopt tot Rainbow Fanclub) moest opheffen wegens tijdgebrek en het ontbreken van mensen die de club konden voortzetten. In de fanzines, genaamd The Book Of Taliesyn, werd behalve Rainbow ook ruimschoots aandacht geschonken aan Deep Purple en alles wat daar uit voort kwam. De nieuwsbronnen in die tijd waren zeer schaars, zeker vergeleken met de mogelijkheden nu, dus echt veel interessante artikelen over Rainbow waren er dan ook niet in overvloed. Toch zijn er twee uitzonderingen: de beide concerten die Rainbow in het Congresgebouw in Den Haag gaf. Uit de toenmalige fanzines kunnen we nu dankzij onze goede vriend Tonny Steenhagen, die behalve de geplaatste foto's ons ook deze kopieën bezorgde, de toendertijd geschreven concertverslagen en interviews plaatsen op de Rainbow Fanclan Legacy Website. Achtentwintig januari 1973 was Deep Purple voor het laatst in Nederland en dat is, zoals jullie allemaal weten, uitgelopen in een compleet slagveld. De installatie van Deep Purple werd veranderd in één grote puinhoop. Een woedende menigte sloeg alles kort en klein, omdat de band weigerde een toegift te geven na een matige set. Sinds die tijd zijn de Nederlandse fans eigenlijk niet meer aan hun trekken gekomen. Deep Purple hoefde Nederland niet meer, en de concertpromoters wilden niets meer van Deep Purple weten. Een grote teleurstelling voor de duizenden fans, maar hun kans zou nog komen. En inderdaad, die kans kwam en wel in de vorm van Rainbow, die achttien oktober een concert zouden geven in het Haagse Congrescentrum. Eindelijk, na bijna vier jaar te hebben gewacht, zouden we Ritchie Blackmore weer live aan het werk kunnen zien. Het is zeven uur 's avonds als het voltallige fanclubbestuur bij het indrukwekkende Congrescentrum arriveert. We waren vroeg gekomen, omdat de platenmaatschappij Polydor zou proberen een ontmoeting met de bandleden voor ons te organiseren. Nadat we de vrijkaartjes bij de kassa in ontvangst hadden genomen, zochten we iemand van het organisatie-bureau APE op. Via hun kwamen we in contact met de concertpromoter, die ons vertelde dat we niet achter het toneel mochten komen, omdat dat volgens het contract met Rainbow verboden was. We spraken echter af dat hij ons in de pauze in contact zou brengen met Harry Knipschild van Polydor. Die zou ons dan misschien verder kunnen helpen. Ondertussen werden de deuren van de zaal geopend en gingen de mensen naar binnen. De immense installatie van Rainbow stond uiteraard reeds opgesteld. Een grote regenboog voor op het podium, met daarachter tientallen spots die het toneel in de vreemdste kleuren zouden zetten. Het voorprogramma werd verzorgd door de Australische rockband AC/DC. De show was aardig om te zien, maar muzikaal liet het nogal te wensen over. Velen dachten dit met ons, want na enkele nummers begon het publiek al om Blackmore te roepen. Het was duidelijk dat AC/DC zo snel mogelijk van het toneel af moest. Na nog een paar simpele dreun-dreun nummers verliet AC/DC het podium en het wachten was op Rainbow. Wij maakten nu snel van de gelegenheid gebruik om met Harry Knipschild contact op te nemen. Dit lukte wonderwel, en hij raadde ons aan na het concert naar het Bel-Air Hotel te gaan waar Rainbow die nacht verbleef. Ondertussen is de pauze, die vrij lang geduurd heeft afgelopen en zoekt het publiek de stoelen weer op. Plotseling gaan de lichten uit en wordt de zaal gevuld met de tonen van Judy Garland's wereldberoemde "Over The Rainbow". Het is pikkedonker als de eerste tonen van "Kill the King" door de zaal heen dreunen. Het bühne-licht gaat aan en alles krijgt een sprookjesachtige sfeer, omdat er een gigantisch decorstuk van de eerste Rainbow elpee achter het toneel hangt. Daar staat Rainbow, met helemaal aan de rechterkant van het toneel Ritchie Blackmore! Ritchie is dol van enthousiasme. Heftig met zijn hoofd heen-en-weer zwaaiend, staat hij lachend op zijn witte Fender gitaar te spelen. Wat ontzettend goed klinkt deze nieuwe Rainbow! Ze hebben het publiek volledig in hun macht. Deze band is zo jong en fris als Deep Purple in hun beginperiode. Gedurende de twee uur dat Rainbow op het toneel staat, worden de nummers "Kill The King", "Catch The Rainbow", "Sixteenth Century Greensleeves", "Man On The Silver Mountain", "Stargazer", "Still I'm sad" en "Do You Close Your Eyes" plus de grote verrassing: "Mistreated" op een verschrikkelijk goeie manier ten gehore gebracht. De band kwam met een wervelende show, waarin ieder lid de kans kreeg zich als musicus te bewijzen en daar dan ook gretig gebruik van maakte. Het werd duidelijk dat het niet alleen Ritchie is, die het voor het zeggen heeft. De voortreffelijk zingende Ronnie Dio werkt hecht samen met Ritchie. Jimmy Bain levert naast een goeie show en achtergrondzang ook puntgaaf baswerk af. Dan is er nog de superdrummer Cozy Powell met een imponerende drumsolo, compleet met een ontploffende magnesiumbom. Tony Carey brengt technisch begaafd toetsenwerk en telkens weer komt het tot een hevige strijd tussen orgel en gitaar. En natuurlijk is er dan nog Ritchie, de gitarist der gitaristen. De snerpende snelle solo's volgen elkaar op. Hij is volledig één met zijn gitaar. De tijd die tussen de nummers beschikbaar is gebruikt hij om blues en klassieke stukjes te spelen. Het is werkelijk een grandioos concert. Deze band zal het helemaal gaan maken! De toegift die het publiek Rainbow afdwingt is "Do You Close Your Eyes". De mensen zijn inmiddels van hun stoelen afgekomen en bestormen het toneel. Nadat Ritchie een fles wijn in het publiek heeft leeggegoten, gooit hij zijn gitaar meters hoog de lucht in. Het instrument valt knetterend op het podium, terwijl de versterkers de gekste geluiden maken. Gitaarbeul Ritchie bewerkte hem met zijn voeten, pakt hem op en gooit hem met een enorme vaart tegen de versterkers aan. Nog is het niet genoeg, want weer pakt hij de gitaar op en gaat net zo lang met de hals op de bühne slaan totdat de gitaar in twee stukken ligt. Voldaan gooit de in het zwart gehulde gitarist de overblijfselen in het publiek en haalt een andere gitaar op. Maar ook deze moet er aan geloven, aan het eind van "Do You Close Your Eyes" wordt het snaarinstrument met veel allure op het podium gekwakt. Even onverwacht als het concert begonnen is, is het ook afgelopen. Ronnie en Ritchie bedanken het publiek en dan verlaat Rainbow het toneel. Een onvergetelijk concert van een nieuwe, razendenthousiaste band ligt achter ons..... The Book Of Taliesyn no 5, Dutch Rainbow Fanclub, December 1976 [Thanks to: Tonny Steenhagen]