1    2    3    4    5    6    7    8    9    10    11    12    13    14    15    16    17    18    19    20    21    22    23    24    25    DTE 82



Originele verschijningsdatum: 15 januari 1981


Vanuit Het Hoofdkantoor
Hallo allemaal,

Allemaal een voorspoedig nieuw jaar gewenst door ons allemaal. We hebben geen kaarten gestuurd i.t.t vorig jaar, omdat het financieel niet te doen is. De Fanclan heeft het jaar 1980 niet negatief afgesloten, maar het aantal leden dat zijn lidmaatschap heeft verlengd was niet zo groot, zodat het ledental iets terug gelopen is. Muziek Parade heeft ons opnieuw positief beoordeeld (bedankt Cees). De kontakten met het buitenland worden steeds beter. Over de nieuwe LP van Rainbow, die binnenkort uitkomt, kun je weer iets weten: de titel wordt "Difficult To Cure" en we zijn razend benieuwd. Wim gaat het wat rustiger aandoen (hij heeft een studie naast zijn gewone werk), maar we hebben een nieuwe medewerker gevonden in de persoon van Hank van der Veen. Hij zal vooral het administratieve werk gaan doen. Veel plezier met dit blad (nu eens geen dubbelnummer).

Gerrit, Wim, Hans & Hank.



GRAHAM IS WEG!



Vrij onverwacht bereikte ons eind november de mededeling vanuit Kopenhagen dat Graham Bonnet is ontslagen bij Rainbow!!! Volgens betrouwbare berichten zou Graham niet in staat zijn geweest de stukken van de nieuwe LP "Difficult To Cure" naar de wensen van Blackmore uit te voeren.

Vrijwel onmiddelijk is de 28 jarige amerikaan JOE LYNN TURNER tot de band toegetreden. Hij heeft nog niet als professional gewerkt. Rainbow is zijn eerste echte groep. Hij is al geruime tijd een kennis van Ritchie. Hij komt uit Long Island (New York), waar Mr. RB ook huist.

Bonnet, die onmiddelijk terug vloog naar Los Angeles, schijnt zich voor te bereiden op een soloplaat. Joe Lynn Turner zal al te horen zijn op de nieuwe Rainbow-plaat.



MEER KORT NIEUWS



* David Coverdale heeft geprobeerd kontakt te zoeken met Ritchie, ogenschijnlijk om een Purple reünie te bevorderen. Ritchie hield de deur gesloten.

* Whitesnake heeft na een uitgebreide toer in de VS als support act van Jethro Tull een europese toer als opwarmer voor AC/DC na een concert in Saarbrucken moeten stopzetten wegens een ongelukje van Coverdale.

* Van Black Sabbath is in Engeland een 12 inch single uit van "Die Young" in een studio versie met op de b-kant een schitterende live-versie van "Heaven and Hell", die ruim 13 minuten duurt met een prachtmooie improvisatie van Ronnie Dio. Eén en ander zal niet in ons land worden gereleased.

* Ritchie is te gast bij Jack Green op diens solo-LP "Humanesque" (RCA AFL 1-3639 amerikaans bestelnummer). Ritchie Blackmore speelt mee in "I Call No Answer".



MR RITCHIE B
IK LUISTER WEER NAAR ROCK


De Sounds-reporter Pete Makowski zakte af naar Kopenhagen om Mr. B te ondervragen. Het vertrek van Cozy leek de genadeslag voor RAINBOW maar het was aangenaam te merken dat de groep nog in volle vlucht is. Met de onbekende Bobby Rondinelli werkt men furieus aan het nieuwe album. Lokatie van opname is de Kopenhaagse Sweet Silence Studio, waar Ritchie "Weiss Heim" opnam. Een studio, waar Blackmore in een paar uur een ideaal gitaargeluid kon bereiken i.p.v een paar dagen.

Aangekomen bleek Graham Bonnet al weer thuis in Los Angeles te zijn. Twee waarschijnlijke singles zijn al klaar "I Survive" van de hand van Russ Ballard en het door een vriend van Ritchie geschreven "Magic". De LP zal niet voor februari uit zijn, maar het wordt zeker de hardste Rainbow-plaat tot nu toe, inclusief een scheurende briesende instrumental en een verrassing aan het eind - meer zeg ik niet.

Pas onlangs ontdekte ik dat Blackmore volgens een helder konsept aan Rainbow sleutelt om de frisheid en vitaliteit te bewaren en om te voorkomen dat de groep vervelend en gevestigd wordt. RB bezit de houding van de ware muzikant die zijn extreme natuur voor zijn rekening neemt en dat maakt de groep zo verdomd goed.

Maak je je zorgen over het veroveren van Amerika?

RB: "Ik poog het op mijn eigen manier. Slapeloze nachten heb ik er niet van. Europeanen zijn beter geinformeerd als het op bands aankomt. Over het algemeen betekenen groepen, die in Europa populair zijn, meer. In Amerika moet je jezelf glanzend verpakken en de hele zaak mooi presenteren. Je moet de platenbaas 100% achter je hebben staan, en je moet die zoveel betalen en die moet je zoveel cocaine geven. Ik kom dan op een punt waarop ik zeg: "sorry maar daar wil ik niets mee te maken hebben." Die limieten gaan mij te ver. Als de gitaar niet genoeg zegt, wel, jammer dan."

Hoe staat het met de nieuwe plaat

RB: "Deze wordt veel heavier. Het wordt meer een party-album met steeds een hoog tempo. Tot dusver hebben we geen langzaam nummer, omdat ik geloof dat de mensen in een goede stemming willen zijn. Er gebeurt, politiek gezien, zo veel. Ik geloof dat veel mensen er niet te veel aan herinnerd willen worden.

De klassieke invloeden beginnen bij mij af te nemen, hoewel ik ze altijd in me zal blijven dragen. Maar ik ben er niet meer door geobserdeerd als een paar jaar geleden. Vier jaar geleden wilde ik niets anders horen. Nu luister ik weer meer naar rock, wat wel verfrissend werkt."

"Met klassiek ben ik in een fase gekomen, waarin ik het anderen niet meer zo wil opdringen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je erin geinteresseerd raakt, omdat het fijngevoelige muziek is. Je moet je als persoon ontwikkelen om het te kunnen waarderen. Maar momenteel ontwikkel ik me juist weer in een tegengestelde richting. Ik luister weer meer naar heavy rock en dat doet me plezier want ik begon me af te vragen of ik er eigenlijk nog wel interesse in had. Ooit wilde ik alleen heavy barokke muziek maken, griezelmuziek, veel kerkmuziek.... misschien zocht ik een vluchtweg voor iets...... ik weet het niet. Op het moment voel ik me prima met heavy rock. Daarom wordt de nieuwe plaat weer heavier."

Met al die wijzigingen schijnt het alsof je je voorspoed haalt uit wrijvingen?

RB: "Yeah, ik hou er niet van als alles van een leien dakje gaat. Van rock and roll wordt niet verwacht dat alles prachtig en mooi is. Ik geloof niet dat een band een band is als er geen wrijvingen zijn. Rainbow bevredigt me omdat ik de boel in beweging hou. Mensen komen en gaan. Nieuw bloed geeft me nieuwe energie. Het verandert steeds en mensen beginnen te zeggen: "Oh, nu is het gebeurd, die Blackmore heeft deze keer zichzelf genaaid." Ik heb het ook nodig dat mensen dat zeggen. Het geeft me de steken die ik nodig heb."

Frustreren die wisselingen niet?

RB: "Nee, het is de bezetting die steeds frustreert. Ik ben niet ongevoelig maar als ik merk dat iemand eruit moet, dan gebeurt dat meteen. Ik wil de band niet vast laten lopen zodat hij op Purple gaat lijken. Ik ging uit Purple omdat ik vond dat we vast zaten en met een bepaalde line-up van deze groep had ik hetzelfde gevoel. Ik zou graag weer jong willen zijn. Het heeft iets van een vampier. Ik wordt gevoed door het bloed van de muzikanten. Als ze uitgedroogd zijn, moet ik van ze af zien te komen (lacht). Nee, dat kan ik niet zeggen. Ik stuur ze door naar andere oorden. Ik ben op zoek naar de perfekte line-up. Zoals ieder op zoek is naar de perfekte vrouw. Ik ben niet op zoek naar de perfekte BAND. Ik ben op zoek naar een groep waarmee ik volledig loos kan gaan...... en dat is moeilijk. Niet omdat ik een perfektionist ben, maar ik ben zo verdomd gejaagd, denk ik zo."

Is die perfekte balans ooit bereikt in Purple?

RB: "Nee. Ik was erg opgewonden en vereerd om in Purple te spelen want de hele zaak was nieuw voor mij. Ik was dankbaar dat ik kon spelen en niet hoefde te verhongeren. Maar na een poos realiseerde ik me dat ik noch de band eigenlijk iets te betekenen hadden. We deden veel dingen -ik heb het nu in het bijzonder over mezelf- die niets voorstelden. Het was vaak slap geouwehoer. Het is erg moeilijk om alles wat je maakt iets te laten betekenen."

We hadden het ooit over een Purple reünie. Het was een idee uit pure gein. Nu zijn er zoveel andere, b.v. finaciële zaken bij betrokken. Zou je die dingen kunnen scheiden bij een eventuele doorgang?

RB: "Ik zou niet omgaan met mensen die ik niet wil zien. Ik zou in kontakt blijven met de band. Zolang die band wil spelen, is het oké. Ik ga de boel niet opfokken. Ik weet de line-up die ik wil zien. Maar het afgelopen half jaar zijn er zoveel verhalen rond gestuurd dat het me nu al de keel uithangt. Het publiek moet er ook langzamerhand van balen. Oorspronkelijk was het idee pure nostalgie maar iedereen neemt het zo serieus. We zouden een maand samenspelen, geen platen maken; gewoon nog één keer BOEM! Ik zou graag met Ian gillan willen samenspelen. Hij heeft veel te bieden. Hij is altijd een eerlijke gozer geweest die op zijn standpunten bleef staan."

Hoe komt het dat de projekten van de diverse ex-Purple-leden in Amerika veel minder zeggen dan de naam Deep Purple?

RB: "Kweenie. Ik denk dat veel yanks dom zijn, want Rainbow, Gillan en Whitesnake doen allen dingen die in het verlengde van Purple liggen. Maar nu er een andere naam op gedrukt staat, willen ze er niets van weten. Misschien is het omdat Purple verdween terwijl het toen helemaal niet hoefde."

Vind je live optreden nog leuk?

RB: "Meestal wel, soms niet . Als ik het niet leuk vind, zoals in Wembley dit jaar, interesseert me de afloop ook niet."

Maakte Cozy's vertrek je ongerust?

RB: "Nee, want ik kende Bobby al. Hoewel hij geen beroemdheid is, had ik hem al eens gezien en ik vond hem te gek. Hij heeft een dierlijk instinct en slaat echt hard op de drums, en hij weet waarom hij het doet. Hij heeft veel techniek, hij geeft drumles. Ik vind het belangrijk dat je weet waarom en hoe je je instrument bespeelt.

Ik zag Bob in een groep, Samantha, in Long Island en hij speelde op een drumkit van iemand anders, die bijna uit elkaar viel, maar hij was prima. Eerst wilde Kiss hem hebben, maar hij besloot muziek te maken die hij goed vindt in plaats van naar Kiss te gaan voor de poen."

Wat bracht je ertoe dingen als "Since you been gone" te doen?

RB: "We hadden wat verjonging nodig, een push naar de kommersjele kant, want Rainbow werd een beetje te heavy. Hendrix heeft eens gezegd dat iedereen het leuk vindt zijn favoriete groep uit een jukebox te horen. We wisten dat het een commerciële hit was, maar "All night long" kwam er al snel achteraan, waarmee we wilden zeggen: "zie je, we kunnnen het ook met een eigen nummer." Zo lang je niet iedere ochtend in het programma van Tony Blackburn zit (zeer kommersjele BBC-dj), is er niets aan de hand. Het is geen kompromis. Je moet alleen inzien dat sommige mensen muzikaal niet zo bewust zijn als anderen. Je kunt niet altijd muziekles blijven geven. Zolang het maar niet als met McCartney is. Die is echt over zijn top.

Hij is er alleen op uit zoveel mogelijk platen te verkopen zonder enige muzikale intentie. Ooit heeft hij de wereld verblijd met de beste kommersjele muziek. Het enige wat hem resteert is muziek te maken voor k1euters. Misschien is het voor hem een nieuwe weg maar ik hoop dat hij er snel weer uitkomt."

Streef je nog bepaalde doelen na?

RB: "Proberen me zelf te vermaken. Ik zie deze band nog 2, 3 jaar doorgaan. Ik zal altijd gitaar blijven spelen. Misschien neem ik volgend jaar een instrumentale LP op met nummers die ik de afgelopen jaren verzameld heb. Het zijn langzame nummers, met weinig rock. Het is iets heel anders. Het is een kant die ik nooit heb laten blijken, omdat-ie er niet was."

Heb je nog ambities?

RB: "Nee, ik hoop alleen altijd gitaar te kunnen spelen. Het enige, dat ik vraag, is dat ik nooit mijn handen zal verliezen want dan zou ik een wrak worden. Zolang ik kan spelen, interesseert het me niet of het goed of slecht verkoopt. Ik zou misschien een bluesband oprichten. Ik vind blues jammen lekker. That's what I do the best."

Hoe bestaat het dat je enthousiast blijft?

RB: "Door goeie muziek te beluisteren. Ik vind nog steeds dat alle muzikanten alle geld moeten krijgen voor iets wat ze maken. Ze zouden zelf cassettes moeten maken en verkopen. Naar de hel met de platenindustrie. Het is verschrikkelijk hoe ik deze reputatie heb gekregen. Misschien is het alleen maar slechte publiciteit. Mensen die me kennen, weten dat ik geen boeman ben. Mensen die mij niet mogen zijn mensen die ik ook niet mag. Goeie vrienden zeggen wel eens "je kunt aardig zijn, maar soms begrijp ik je niet." Maar dat is omdat ik mezelf niet begrijp."

Pete Makowski, Sounds.

  • Voor het complete originele interview in het Engels: klik hier




    • PLAATPRAAT

    Hier zijn we weer met de nodige verschenen platen.
    Zoals altijd weer zelfgeschreven besprekingen.

    WHITESNAKE

    LIVE IN THE HEART OF THE CITY
    United Artists SNAKE I
    LIVE AT HAMMERSMITH
    Polydor MPF 1288 (japans)

    Na de re1ease van de LP "Ready an' Willing" ondernam de groep een uitgebreide toernee door Engeland. Het betekende de definitieve doorbraak. Nu is er dan de dubbel-live-plaat van Whitesnake. "Live in the heart..." bestaat uit twee de1en. Kant 1 en 2 werden dit jaar live opgenomen in de Hammersmith Odeon in London. Kant 3 en 4 vormen de tot nu toe alleen in Japan uitgebracht en hier alleen via de import verkrijgbare "Live at Hammersmith" met opnamen van 23 november 1978. Deze importplaat lag en ligt nog steeds in diverse importzaken voor een prijs van rond de dertig piek. Wie deze plaat heeft aangeschaft moet zich nu wel erg bekocht voelen, daar de prijs van deze dubbel-LP aan de hoge kant ligt. In Engeland ligt dezelfde dubbelaar voor de prijs van één LP in de winkel. Waarom EMI? Wie niet de japanse import heeft gekocht, mag zich gelukkig prijzen.

    Maar goed, het gaat om de muziek. Nemen we a11ereerst de oude opnamen onder de loep. De derde en vierde plaatkant laten Whitesnake horen met Dave Dowle achter de drums. De konsertopener "Come on" begint niet origineel (is het toch de Purple-geest dacht ik de eerste keer). Als dan daarna meteen "Might just take your life" volgt, dan is het wel duidelijk dat Coverdale zich op dat moment nog niet had los gemaakt van het paarse verleden. Het nummer is ongewijzigd t.o.v. de Purple-versies. Alleen het middenstuk wordt niet gezongen door Glenn Hughes maar door Bernie Marsden. "Lie down" volgt in hetzelfde "Woman from Tokyo"-syndroom en is net als de eerste twee nummers een gezellig meezingertje. Er wordt nogal wat meegezongen. "Ain't no love in the heart of the city", het aloude Everly Brothers-sukses, wordt door de aanwezigen luidkeels meegezongen. Nu valt hier al wel het sublieme slide-spel van Moody te horen. Kant 4 opent met "Trouble" en wijkt niet af van de studio versie. Ruim tien minuten "Mistreated" sluit de plaat af. Meteen al mis ik de knallende intro-riff van Blackmore. Zonder duidelijk begin vangt het nummer aan in de bekende zeer langzame versie die we ook kennen van "Made in Europe". De felheid van het nummer zoals dat met name op "On Stage" naar voren komt ontbreekt hier. Het subtiele middengedeelte van Ritchie is ook niet aanwezig maar is ingewisseld voor een grandioze solo van Bernie Marsden. Dit is het grote hoogtepunt van de opnamen van 1978. Het is ook de enige verrassing die te ontdekken is.

    Dan de eerste twee plaatkanten. Anno 1980 klinkt Whitesnake een stuk volwassener. Ian Paice zit nu achter de drums. Whitesnake is nu Whitesnake geworden en men heeft meer nummers op het repertoire maar waarom moet dan uitgerekend ook hier weer begonnen worden met "Come on". Twee keer hetzelfde nummer in nagenoeg dezelfde uitvoering! Maar dan slaat de boel ineens om middels "Sweet Talker", "Walking in the shadow of the blues" en het elf minuten durende "Lovehunter" laat Whitesnake horen een prima rockband geworden te zijn. In laatstgenoemd nummer krijgt Micky Moody ruimte voor een slide-solo in zijn eentje, waarin een stukje van "Steal away" verwerkt zit. Moody behoort tot de beste slide-spelers van Europa en dat is te merken. De grote hit "Fool for your loving", "Ain't gonna cry no more" en "Ready an' willing" zijn drie recente nummers, die weinig afwijken van de studio-versie. "Take me with you" is natuurlijk een prima afsluiter, wat zeg ik: uitsmijter. In Engeland worden de teksten van Coverdale nogal sterk bekritiseerd. Het zou te sexisties zijn. Wel, Coverdale is een type van wie je geen moeilijke dingen mag verwachten. Het gaat over rock and roll en wilde wijven (sorry dames). Het zal mij een worst wezen waar hij over zingt. Whitesnake is een groep die simpele gemakkelijk herkenbare en meezingbare muziek maakt. Zeer aan te bevelen als er es een fuif is. Het lijkt af en toe wel op oude dingen van Bad Company en The Free, maar gezellig is het wel. De plaat is in Engeland gehuld in een niet uitklapbare hoes met een inlegvel. Datzelfde inlegvel vormt in ons land de binnenkant van de klaphoes. Afrondend: Een plaat met een prima eerst LP en met veel mindere kwaliteit bij de '78 LP.

    Gerrit



    BERNIE MARSDEN

    AND ABOUT TIME TOO
    Trash 2001 (japanse persing)

    Deze eerste solo-LP van Whitesnake-gitarist Bernie Marsden is alleen in Japan uitgebracht en derhalve slechts via de importhandel verkrijgbaar. De plaat lag al een poos tussen mijn platencollectie maar tot een bespreking was het nog niet gekomen. Vandaar dat we nogal laat zijn.

    "And about time too" moet opgenomen zijn rond de tijd dat Cozy Powell zijn "Over the top" opnam, want de lijst van medewerkers is nagenoeg hetzelfde. Medewerking wordt verleend door Don Airey (toetsen), Jack Bruce (bas), Ian Paice (drums), Simon Philips (drums), Neil Murray (bas), Cozy Powell (drums), Jon Lord (toetsen) en nog enkele mensen die voor achtergrondvokalen zorgen. M.u.v. Philips en Lord namen die we ook tegenkwamen op "Over the top".

    De nummers waarin wordt gezongen zijn geschreven door Bernie en Bobby Dazzler, maar achter laatstgenoemde gaat niemand minder dan David Coverdale schuil. David zingt niet op de plaat maar schreef wel de teksten. Bernie steekt zijn invloedsferen niet onder stoelen of banken. De invloeden van Beatles zijn duidelijk te horen.

    "You're the one" en "Love made a fool of me" zijn gemakkelijk in het gehoor liggende songs, terwijl "Still the same" een pracht van een droomnummer is. De instrumentals "Song for Fran" en "Brief Encounter" laten Bernie horen van een andere kant. Het lijkt net alsof Jeff Beck in de deuropening stond bij de sessies. Grandioso!!

    "Are you ready" zou niet slecht passen in het Whitesnake-repertoire; pure boogie. "Here we go again" is een nummer dat een beetje uit de boot valt, maar het absolute hoogte punt van de plaat is toch de instrumentale afsluiter "Head the ball", geschreven door Bernie met Don Airey. Prima gitaar- en synthesizer-licks. Het ligt in de jazz-rock-sfeer die we ook proeven op Cozy's LP. "Sad Clown" tenslotte is een zeer gevarieerd nummer dat toch een mooie klimaks heeft aan het slot. Veel mensen zullen niet de gelegenheid krijgen deze plaat te horen, maar mocht je de plaat tegen het lijf lopen, laat hem dan niet liggen. "And about time too" is een frisse gevarieerde plaat; het wisselt van pop ("And you're the one" tot jazz-rock "Head the ball".

    Gerrit



    DEEP PURPLE

    IN CONCERT
    Harvest 1A 138-64156/7 EMI Holland

    Sinds Purple uit elkaar is, verschijnen er per jaar meer LP's dan toen de groep bestond. Na diverse verzamelaars is er nu een plaat die echt interessant is (zeker voor mensen die niet in het bezit van witte platen zijn). Afgezien van het feit dat aan deze plaat weer de nodige centen wordt verdiend, is deze plaat echt waardevol. "In Concert" bevat bijna 1 uur en 50 minuten lang opnamen van het gelijknamige (nog steeds bestaande) BBC-radioprogramma. Beide platen laat de tweede line-up horen: Blackmore, Gillan, Glover, Lord en Paice.

    De eerste LP bevat opnamen uit 1970, de tweede uit 1972. Het is heel interessant te horen hoe de groep zich in die twee jaar heeft ontwikkeld. Anno '70 werd er uitgebreid geimproviseerd, met name door Jon en Ritchie. ln '72 was het programma veel gestructureerder en was er m.u. v. "Space Truckin'" nauwelijks ruimte voor lange improvisaties. Goed, eerst 1970 maar eens onder de loep genomen. Kant één opent met "Speed king", dat nog niet eerder in een live-versie op plaat verscheen (afgezien als b~kant van "Black night" een paar maanden geleden in Engeland). De heren houden zich hier nog redelijk aan de versie van "In Rock".

    "Wring that neck" was destijds een podiumklassieker. Deze versie klinkt hechter dan de "Powerhouse" versie en minder nerveus. De improvisaties zijn grandioos. In "Child in time" laat Ian Gillan hier en daar een steek vallen, maar Ritchie maakt in zijn solo geen fouten. "Mandrake Root" verschijnt voor het eerst in live-versie officieel op de plaat, nu niet door Rod Evans maar door Ian gezongen. Het duurt maar kort want daarna volgt weer een uitgebreide improvisatie van zowel Jon en Ritchie op het patroon dat we al lang kenden van de "Made In Japan" versie van "Space Truckin'". Deze opnamen uit 1970 zijn werkelijk voer voor Blackmore-Lord-freaks. Ian Paice vooral en Roger Glover houden de boel steeds goed bij elkaar terwijl Ian Gillan er in 1970 eigenlijk nauwelijks aan te pas komt.

    De opnamen uit 1972 zijn gemaakt zo ongeveer 2 maanden voor de toernee waarin "Made In Japan" werd opgenomen. Op het eerste gehoor zijn er nauwelijks verschillen. Maar een goede luisterbeurt toont al snel aan dat er ook in de gestruktureerde line-up anno '72 nog plaats was voor improvisaties. "Highway Star", "Strange Kind Of Woman", "Lazy" en "Space Truckin'" zullen iedereen bekend in de oren klinken, maar klinken door de andere soli toch weer anders. Echt nieuw zijn de live-versies van "Never Before" (toen net op single uit en niet bepaald goed ingestudeerd) en de vaste toegift het aloude Little Richard-sukses "Lucille", dat nog steeds door Gillan wordt gespeeld, waarin Ritchie eerst een paar minuten nodig heeft om zijn gitaar weer te stemmen na de halsbrekende toeren in "Space Truckin'".

    De hoes is leuk aangekleed. Veel oorspronkelijk fotomateriaal uit tijdschriften (o.a. POP), dat door verschillende mensen werd uitgezocht (o.a. mijn collega uit België Marc Brans). Al met al is "In Concert" een plaat met unieke opnamen uit Purple's hoogtijdagen. Het geluid is hier en daar niet al te best (de 1970-opnamen lijken wel mono), maar de historische waarde is belangrijk genoeg om de plaat tot een verplichte aanschaf voor Blackmore/Lord/Gi11an/Glover/Paice-fans te rekenen.

    ~~~ ~~~ ~~~


    N.a.v. de bespreking van de "MONSTERS OF ROCK" LP in het vorige nummer kregen we diverse brieven van leden die vroegen of de plaat (die toen niet in ons land was uitgebracht) ook hier zou uitkomen. Wel, intussen heeft Polydor de plaat voor een schappelijk prijsje uitgebracht onder bestelnummer 2488 810.

    Bij de bespreking van Whitesnake's "Live in the heart of the city" hebben we het nederlandse bestelnummer vergeten. Dit is: 138-83023/4 (EMI Holland).



    3 GILLAN Singles

    Het gaat slecht met GILLAN, althans in Nederland. Hoewel de LP "Glory Raod" moeiteloos de enge1se LP top tien bestormde, weigert platenmij Ariola Gillan ook maar enige promotie te geven. De laatste drie singles van Gillan werden dan ook niet uitgebracht in ons land. Eindelijk hebben we ze te pakken gekregen en hier zijn ze dan.

    1. "SLEEPING ON THE JOB" / "HIGHER AND HIGHER" Virgin VS 355
    De a-zijde heeft iedereen intussen kunnen beluisteren op "GLORY ROAD", een prima rocker.

    En de b-kant stond op de gratis "For Gillan Fans Only", bijgevoegd bij "GLORY ROAD" in beperkte oplage in England.


    2. "NO EASY WAY" / "HANDLES ON HER HIPS" / "I MIGHT AS WELL GO HOME" Virgin VS 362
    Kort na "Sleeping..." werd deze maxi-single uitgebracht. "No Easy Way" is een verkorte versie van "Glory Road", terwijl de twee nummers op de b-kant nieuw zijn.

    Geen sterke nummers, maar wel interessant voor verzamelaars.


    3. "TROUBLE" / "YOUR SISTER'S ON MY LIST" plus
         "MR. UNIVERSE" / "VENGEANCE " / "SMOKE ON THE WATER"     Virgin VS 377
    Van de drie te bespreken singles is deze verreweg het meest interessant. Dit is een dubbel-single, twee singles verpakt in een fraai klaphoesje met live-foto's gemaakt op het laatste Reading Festival.

    De eerste single bevat studio-opnamen. "Trouble" is een oude klassieker van het duo Leiber & Stoller uit de jaren 50, waarmee Presley ooit een hit scoorde. Gillan's uitvoering moet je je voorstellen als "Jailhouse Rock" maar dan keihard gespeeld. "Your sister..." kennen we al van "Glory Road".

    De extra single laat GILLAN live horen tijdens het Reading festijn. Meer dan 22 minuten heeft men op dit singletje weten te persen; de geluidskwaliteit is dan ook niet bepaald denderend, maar de muziek is het wel. De groep spettert aan één stuk door, waarbij Gillan's stem af en toe verzuipt, mede door zijn verkoudheid. Bernie Torme is nog steeds de grote podiumheld. Wat hij aan het doen is, is makkelijk te raden ook als je er niet bij bent. Het geluid zegt genoeg. Het is doodzonde dat Ariola Nederland Gillan en de fans zo in de steek laat. Op deze wijze missen we in Nederland veel goede platen, die alleen maar via import verkrijgbaar zijn (en dan nog vaak moeizaam).



    12 INCH M.S.G. Single

    Alleen in Engeland (ja, wij kunnen er echt niets aan doen) verscheen onlangs een 30 cm single van de Michael Schenker Group (die we overigens in maart '81 in ons land kunnen verwachten). De a-kant is een track van de LP, "Cry For The Nations", terwijl op de b-kant twee live-nummers staan, waarbij we dus voor het eerst Cozy Powell in zijn nieuwe band kunnen beluisteren.

    "Armed and Ready" en "Into the Arena" zijn de live-tracks. Cozy Powell drumt als vanouds, misschien iets minder zwaar als bij Rainbow maar nog steeds krachtig. Nog opvallender is de stem van Gary Barden. Hij is werkelijk een groot talent. In "Into the Arena" laat Schenker overduidelijk horen dat hij zijn instrument goed beheerst. De live-songs wijken weinig af van de studio-versies, maar zijn interessant genoeg om te beluisteren. Als de MSG in ons land komt, zullen we er zeker bij zijn.



    12 INCH WHITESNAKE LIVE


    Nog een engelse 12 inch single, nu van Whitesnake en wel "Ain't no love in the heart of the city", gekoppeld aan "Take me with you" op de b-zijde. Laatstgenoemd nummer is identiek aan de versie op de live-plaat van de groep.

    "Ain't no love..." staat op de live-LP in een opname uit 1978. Deze 12 inch single laat het nummer anno 1980 horen. Er is niet zoveel verschil te horen alleen werkt het publiek beter mee en komen de solo's van resp. Micky en Bernie beter uit de verf.



    Tot zover PLAATPRAAT voor deze keer. l980 Zal ons in ieder geval een nieuwe RAINBOW LP leveren, hopelijk nog in februari. Black Sabbath zal ook met een nieuwe schijf komen. De nieuwe studio-LP van Whitesnake is al klaar en van Gillan zullen we ongetwijfeld nog iets horen. Meer in ieder geval in het volgende blad.

    Gerrit



    5 FANS INTERVIEWEN
    RITCHIE


    "IK DOE NOOIT VEEL INTERVIEWS, MAAR WAT IK WERKELIJK EENS EEN KEER ZOU WILLEN DOEN IS EEN INTERVIEW MET FANS", aldus Ritchie tijdens de amerikaanse toernee eind 1979. Aan het eind van de engelse toernee begin dit jaar had ik vijf fans bereid gevonden en Ritchie vond het oké‚ hoewel ik me kon voorstellen dat hij er weinig zin in had na de taferelen van Wembley.

    Anyway, in Brighton was Ritchie in een relaxte bui. Ik leidde de doodnerveuze Dave, Graham, Bobby, Spike en Karin naar binnen, maar Ritchie stelde ze op hun gemak door het licht te dimmen en kaarsen te ontsteken.


    Karin opende het interview: "Je hebt vanavond je gitaar niet vernield."

    RB: "Nee.
    Fan: "We hebben het gemist."

    RB: "Oh ja? Nou, ik doe het niet altijd. Als ik het iedere avond zou doen, wordt het zo voorspelbaar. Ik denk dat ik een soort monster heb gekreëerd en dat mensen komen om dat monster te zien. Ze komen om mij een gitaar te zien vernielen. Maar er zijn avonden, zoals vanavond, dat ik alleen maar gitaar wil spelen."

    Fan: "Waaraan denk je tijdens het spelen?"

    RB: "Dat is een goeie vraag. Uit de gedachte ontstaat de muziek. Als ik naar de mensen kijk, begin ik te analyseren en als ik de gezichten op de eerste rij zie, vraag ik me af wat zij denken en dan speel ik niet wat ik zou moeten. Ik moet naar een voorwerp kijken, een speaker of zoiets en als je je wel eens met zelf-hypnose hebt bezig gehouden, zoals ik, dan wordt het een soort ontspanning. Het is een toestand waarin je, bewustzijn half wordt uitgeschakeld, b.v. door het kijken naar een lamp. Maar ik probeer er soms ook aan te ontsnappen, want het is niet zo boeiend om naar iemand te kijken die, terwijl hij speelt, naar een monitor zit te staren. Dan begin ik het publiek in te kijken en denk ik dat ik ze moet vermaken, maar van binnen klinkt het dan: nee. Als ik goed wil spelen, moet ik toch die zelfhypnose toepassen."

    Fan: "Ben je nerveus voor een grote solo?"

    RB :"Nee, maar er zijn momenten dat ik het wel ben b.v. als ik iets van Bach doe, dan denk ik: Zullen ze het wel pikken? Het is zo ingewikkeld en ouderwets."

    Fan: "Maak je je daar dan echt druk om?"

    RB: "Ik maak me er niet druk om, maar het houdt me wel bezig. Steeds als ik speel, voel ik dat de fans niet zijn gekomen om muzikaal onderwezen te worden, maar tegelijkertijd voel ik dat ik ook niet riff na riff moet spelen. En dan raak ik in verwarring: moet ik spelen wat de mensen willen of wat ik denk dat ze zouden willen of wat ik feitelijk zelf wil. Gewoonlijk probeer ik een middenweg te vinden."

    Fan: "Het publiek schijnt dingen als "Greensleeves" erg te waarderen - speelde je het vanavond niet omdat Jeff Beck er ook was?"

    RB: "Toen we opgingen wist ik niet dat-tie er was want dan had ik nog beter mijn best gedaan. Ik was nogal vermoeid maar dat is geen excuus. Je kunt niet zeggen dat je een avond moe bent. Er is geen excuus voor een slecht optreden. Je moet iedere avond alles geven."

    Fan: "Wat gebeurde er in Wembley?"

    RB : "Ik zou je allerlei antwoorden kunnen geven, b.v. dat mijn opoe ziek was of dat ik een hart aanval had, wat ik ergens gelezen heb. Maar zo nu en dan laat je geest je in de steek en die avond was ik hypergevoelig. Ik kon geen kontakt krijgen met de toehoorders en ik walgde van wat ik deed. We kwamen van het podium en ik vroeg aan Cozy: doen we een toegift? Maar hij was mentaal helemaal op, hij had net zijn solo gedaan, en dus besloot ik maar geen toegift te doen. De hele zaak over het wel/niet doen van toegiften is iets wat uit je binnenste moet komen. Het zou die avond een kwestie zijn geweest van het mechanisme in beweging houden en dat is naar mijn mening bedriegerij. Ik geef meestal de voorkeur aan kleinere zalen omdat je dan dichter bij het publiek staat. In Wembley was er een gat van drie meter tussen ons en publiek en de mensen werden gedwongen om op hun plaatsen te blijven. Het was net alsof je een auditie deed."

    Fan: "Wat vind je van nieuwe groepen als Iron Maiden, Samson en Saxon."

    RB : "Om eerlijk te zijn, ik heb er nog niet veel van gehoord. Samson en Saxon ken ik omdat ze met ons getoerd hebben."

    Fan: "Wij hadden één van die twee verwacht vanavond" (op dat moment waren die groepen gedropt ten faveure van Catches, die ook in Europa als voorprogramma hadden meegedraaid)

    RB: "Aan het begin van de toer sprak ik een paar fans en die zeiden dat ze er wel van genoten hadden maar dat ze de groepen ook al hadden gezien bij Gillan. Dus zocht ik wat verder en besloot dat, als dat inderdaad het geval was, we beter een andere groep konden nemen. Saxon en Samson zijn prima bands, maar ik vind het jammer als de fans twee keer hetzelfde voorprogramma zien. Het heeft niets te maken met hoe goed of slecht de groep is. Iemand zei dat ze te goed waren voor ons, but that really pissed me off."

    Fan: "Heb je gedacht aan het opnieuw formeren van Purple?"

    RB: "We hebben erover gedacht."

    Fan: "Welke bezetting had je gedacht?"

    RB: You tell me."

    Fan: "Jij, Glover, Gillan, Lord en Paice."

    RB: "Je raadt het."

    Fan: "Heb je nog steeds kontakt met hen?"

    RB: Paicey en Jon zie ik weinig vanwege het feit dat ze het druk hebben met Whitesnake. Ik heb wel kontakt met Gillan. Ik ben erg moeilijk voor zangers. Ik eis veel en terugblikkend gaf Ian me bij Purple meer dan ik toen dacht."

    Fan: "Is het waar dat je Ian in de band wilde hebben?"

    RB: "Hij en ik waren rond kerst '78 erg dronken en toen had ik heel erg een nieuwe zanger nodig. Ik vroeg Ian maar hij zei dat hij niet wist of hij wel weer met mij zou kunnen werken."

    Fan: "Was er een specifieke reden voor Dio's vertrek?"

    RB: "Ik geloof dat hij meer in resultaten dan in iets anders geinteresserd was. Ik heb geen slechte gedachten over hem, misschien wel van zijn kant maar zeker niet van de mijne."

    Steve Gett, Melody Maker 16.08.80

  • In het Volgende nummer gaan we door met het tweede deel van het fan-interview.




    • OUD-FANCLUB VOORZITTERS IN GESPREK MET
    DON AIREY


    Na het Rainbow-konsert in Rotterdam dit jaar spraken de voormalige voorzitters Bart Hekkelman ('71-'75) en René Veldhoen ('75-'79) in het Hilton Hotel met Don Airey. Hoewel dit verslag wat laat komt (wegens ruimtegebrek in de vorige nummers) willen we hier toch niet aan voorbij gaan. Don is tenslotte voor veel mensen de grote onbekende in Rainbow.

    Vertel eens over Cozy's solo LP?

    DA: "De LP van Cozy, waar ik op meespeel, is een beetje jazzy. Er zijn weinig overdubs gemaakt omdat we er een live-gevoel in wilden leggen. We waren samen als muzikanten samen om wat te spelen. It's basically a live album."

    Is dat niet anders dan Rainbow. Was dat niet wat je in je hart graag wilt?

    D.A: "Dat is een heel moeilijke vraag. Cozy's LP was a relief. "Down to earth" was veel moeilijke want we hadden geen zanger en geen bassist. Er was op een gegeven moment wel iemand maar die was niet goed genoeg."

    Is er ruimte genoeg voor jou in Rainbow?

    DA: "Nee, nog niet, maar dat komt nog wel. Meteen nadat de LP was opgenomen gingen we on the road. Er was niet zoveel tijd om de show echt in elkaar te zetten. Het was vanavond niet de beste show. Brussel was beter, goed zelfs.

    Maar het resultaat hangt voor een groot deel af van het publiek. Rainbow is een 'demanding' band. Het geluid was vanavond slecht, ook op het podium, maar dat lag aan de hal."

    Ben je niet te goed voor een groep als Rainbow? Ik bedoel, je zat in een groep als Colosseum.

    DA: "Feitelijk wilde ik maar al te graag in de band want ik mag heavy muziek. Toen ik jong was, was ik een groot fan van Purple. Ik was toen net bezig met de klassieken maar door Purple veranderde ik van gedachten. Colosseum II was great maar spijtig genoeg hadden we weinig sukses. We speelden wel veel. Maar Rainbow is heel anders. Dit is één grote gebeurtenis. Het volgende album zal iets heel speciaals worden. De mensen zullen heel verrast kijken. Je kunt veel vuurwerk verwachten."

    Je speelde al met Cozy in Hammer?

    DA: "Hammer was een goede popband. We hadden een paar mini-hits. Bernie Marsden was er ook bij. Het is eigenlijk wel grappig. In Whitesnake en Rainbow zitten mensen van Hammer."

    Je schrijft niet veel, hè?

    DA: "Ik schrijf nog steeds, maar toen ik in de groep kwam waren de nummers voor de LP al klaar. Ik maak misschien een solo-LP als er tijd voor is. Ik heb nog steeds in Engeland een solo~deal."

    Wie is je favoriete bassist?

    DA: "Jaco Pastorius is de beste. Er zijn weinig mensen die zo solide spelen als Roger maar Jaco is mijn grote favoriete muzikant. Ritchie is erg geconcentreerd, ook in andere dingen. Maar ik ben geinteresseerd in het spelen."

    Rainbow is erg veranderd, vooral wat teksten betreft. Vroeger had het altijd een mystieke tint

    DA: "Dat ligt voor de hand. Ronnie schreef ze vroeger, nu worden de teksten door Roger gepend."

    De groep gaat nogal de kommersjele hard-rock-kant op met nummers als "Since you been gone."

    DA: "Ik ben het wel een beetje met je eens, maar dat zal niet zo blijven.

    Wie stelt het programma samen?

    DA: "Daar werken we allemaal aan mee. De show is ook steeds anders. Zoals gisteren in Brussel speelden we "Long live rock'n'roll" als een blues als tweede toegift. Er gebeurt veel dat we niet verwachten."

    Hoe gaat het Graham af?

    DA: "Graham heeft een moeilijke job. Hij zingt zo enorm hard, maar hij kan zichzelf niet inhouden. We moeten vaak zeggen: Graham, take it easy. We kunnen hem soms nauwelijks stoppen. Graham is de most in-tune-singer die ik ken. Het is onge1ooflijk wat hij kan."

    Wanneer was je eerste konsert met de groep?

    DA: "Dat was in Amerika. We deden een vier-maanden-toer. Het was soms erg moeilijk, vooral aan de Oostkust. We deden een toer met Blue Oyster Cult als dubbel-top-of-the-bill. We deden er het zelfde programma als hier in Europa. We hadden geen tijd om een nieuwe show in te studeren. We waren in de States tot 18 december. Met de Kerst waren we vrij en vanaf januari zitten we in Europa. We spelen dus de amerikaanse show. Rainbow is erg veranderd. Ritchie wilde dat op een gegeven moment. Zo was Ronnie er opeens uit. Op een bepaalde manier is Rainbow een democratische band, maar je moet een leider hebben. Volgens Cozy is het erg gemakkelijk om in Rainbow te spelen."

    Hoe verdween je voorganger, David Stone?

    DA: "Hij had er genoeg van."

    Wat is je mening over Deep Purple?

    DA: "Ik geloof dat Purple eindigde toen Roger eruit ging. Glenn Hughes was wel oké, maar zijn persoonlijkheid paste niet in de groep. Net zoals David en Tommy. Ze kregen opeens veel geld en wisten van gekkigheid niet wat ze ermee moesten doen. Ze waren nog veel te jong. Maar de geschiedenissen van Glenn en Tommy zijn triest, met die snuiverij en zo. "Come taste the band" was nog wel een aardige plaat. Maar weet je, ik zag Purple tijdens één van hun laatste konserten in Wembley. Het was verschrikke1ijk, ik kon niet geloven dat het Purple was. Bolin was werkelijk slecht. Hij wist niet wat hij deed. Als je het harde leven on the road niet bent gewend, krijg je het erg zwaar. Graham had al jaren niet meer op de buhne gestaan. Hij heeft het verrassend goed opgevangen."

    Je speelt ook op de solo LP van Bernie Marsden?

    DA: Bernie heeft een leuke solo-LP gemaakt. Er spelen ongeveer dezelfde mensen mee als op Cozy Powell's "Over the top". We hebben trouwens met Bernie, Cozy, Max Middleton en Jack Bruce een half uur live gespeeld voor de t.v."

    Wat vind je van Jon Lord tegenwoordig?

    DA: "Ik weet niet waarom Jon eigenlijk bij Whitesnake zit. Waarom heeft hij niet meer gedaan als zijn LP "Sarabande". Dat was schitterend."

    Daarmee komt een eind aan de ontmoeting met Don, die erg verkouden maar ook erg vriendelijk was. Hartelijk dank, Bart en René.


    Even een berichtje tussendoor. We hebben David Stone opgespoord. Hij speelt nu in BB Gabor. Op plaat is hij te horen op Max Webster's "Universal Juveniles" (Phonogram)



    RONNIE DIO
    "IK BEN GELUKKIGER DAN OOIT"


    "Hee, kijk es wat iemand me net gegeven heeft." Een vermoeide, nat van het zweet zijnde maar nog steeds energieke Ronnie James Dio wenkt me om naar het voorwerp te kijken. Het is soort badge, schijnbaar zelfgemaakt, maar wel ontworpen met de zorg van een fanatieke fan. De achtergrond is wit; op de voorgrond staat een ondersteboven gekeerd zwart kruis. Links staan de nummers 666 (die HET BEEST symboliseren), bovenaan de naam van de groep en rechts staat.... 714 714.

    "Het vertegenwoordigt de teneergeslagenen, de downers," legt Ronnie uit, "het is een nummer dat ooit geschreven werd op een Quaalude, een soort Mandrax. Je ziet ze nu veel minder dan vroeger. Ooit werd Black Sabbath gevolgd door downers en Black Magic-freaks, maar things have changed. Maar ik denk dat vele mensen dat image van Sabbath nog steeds in hun achterhoofd hebben." Ja, het is waar, folks. De Mighty Sabs deden zich ooit voor als "The Princes of Downer Rock" en in Amerika (net als de Who waarvan velen nog steeds denken dat ze alleen maar "Tommy" hebben gemaakt) is het moeilijk om een image te veranderen. Anyway de poulariteit van Sabbath is na de vocalistenwisseling niet gedaald, integendeel. Dio schijnt volledig geaksepteerd te zijn.

    Black Sabbath is een instituut in de wereld van de Heavy Metal. De fans weten dat de groep altijd de muziek zal blijven spelen die van hen verwacht wordt, want dat is waarin ze het best zijn. Samen met Purple en Zeppelin in de vroege jaren blijft Sabbath behoren tot de uitvinders van de Heavy Metal Riff.

    DE RIFF - die ongenadig dondert, zonder subtiliteit. Daarom hadden de Sabs een krachtige stem als die van Ronnie nodig. Ik heb altijd van Ozzy Osbourne gehouden (geloof me, hij was voor 70% de reden dat ik vroeger naar de band ging kijken) maar Dio is zonder twijfel de eerste echte ZANGER die de groep heeft. "Toen ik Tony Iommi voor het eerst ontmoette en we gingen muziek schrijven, was het grandioos. Het deed me denken aan de begintijd met Ritchie Blackmore, Tony heeft net als alle andere sologitaristen een enorm ego, maar hij staat met beide benen op de grond. Ik voel dat we nog lang samen zullen blijven Ik denk dat de groep gelukkiger is dan ooit tevoren. Ik weet dat ik het zelf wel ben."

    Ik vloog naar de States om de groep te zien tijdens hun toer samen met Blue Oyster Cult (gedoopt de "Black and Blue Tour"). "Heaven and Hell" is hun suksesvolste album sinds lange tijd. Als je er over nadenkt, mag je zeggen dat Ronnie de groep van een definitieve split ondergang behoed heeft.

    Na zovele mislukte pogingen om met Ozzy door te gaan en verschrikkelijke managements-deals (waar andere artiesten huilend naar moeder de vrouw zouden zijn teruggerend) was de groep rijp voor het grote afscheid. Ware het met dat twee verloren en gedesillusioneerde zielen, namelijk Ronnie en Tony, elkaar op het juiste moment ontmoetten.

    Dio was in een positie beland waarin hij moest kiezen tussen het gaan aanvoeren van een bestaande bekende band (om er zeker van te zijn een trapje hoger te kunnen komen) of het starten van een solo-carrière, welke de nodige risico's met zich mee zou brengen.

    Sinds de release van "Heaven and Hell" is de groep bezig met een wereldtoernee. Tijdens het eerste deel van de amerikaanse toer verliet drummer Bill Ward de groep vanwege persoonlijke problemen.

    Ronnie: "Bill had de groep eerder dit jaar al een paar keer verlaten. We voelden sympathie voor hem, want hij heeft in korte tijd zijn beide ouders verloren, maar we konden hem toch steeds weer terug halen. Maar het werd hem en ons uiteindelijk toch te veel. Hij kon het leven on the road niet meer aan, zijn drankgebruik liep volledig uit de hand. We konden niet meer 100% op hem rekenen. Daarom besloten we te scheiden. Iedereen in de groep houdt nog steeds van Bill. We wensen hem alle sterkte toe. Ik zal je wat vertellen: als Zeppelin ooit besluit door te gaan met een nieuwe drummer, dan is Bill de man voor de job." Na Bill's vertrek kwam Vinnie Appice (de jongere broer van de legendarische Carmine Appice). Na twee dagen oefenen was Black Sabbath weer onderweg.

    Aangekomen bij de Madison Square Gardens in New York kan ik nog net de laatste indrukwekkende nummers van Blue Oyster Cult horen. Naar ik later vernam, loopt deze groep op zijn laatste benen. De zaal was volledig uitverkocht. Sukses verzekerd. Sabbath opende met "War Pigs", het begin van een avond met momenten van magie en prima kommunikatie tussen groep en publiek. Ik weet niet of het voor de groep een goede of slechte avond was, maar het publiek maakte me sprakeloos. Hun enthousiasme sloeg me omver. De groep speelde een gevarieerde selektie van oude en nieuwe nummers. Vinnie bleek een goede vervanger te zijn voor Bill Ward. Hij heeft een dik vet geluid in zijn drums. Ronnie voerde de band aan op een professionele manier. Hij en Iommi zijn de frontmannen op het podium (net als in Rainbow eigenlijk, maar niet zo goed). Wat show betreft gaat Sabbath niet te ver, hoewel het ervan af hangt hoe je reageert op een brandend kruis. Ik? Wel, het is toch showbiz, nietwaar? Ouwetjes als "Iron man" klinken nog steeds goed. Het nieuwe werk werd ontvangen als waren het klassiekers. Een twistpunt kan zijn dat de groep nog steeds werkt met lange soli. Ze zijn vervelend en doelloos. Ik geloof dat niemand van de spelers muzikaal interessant genoeg is om de aandacht van de luisteraar langer dan een paar minuten vast te houden. Maar het is een kwestie van persoonlijke smaak. Mijn mening is dat een paar nummers meer beter was geweest dan een gitaarsolo die tot in de eeuwigheid lijkt te duren.

    Na de set moest de groep terugkomen voor enkele toegiften, waaronder "Paranoid". Op dat moment miste ik Ozzy - op een bepaalde manier is deze gast onvervangbaar. Maar het is ook daarom dat Ronnie goed in de groep past, want hij is volledig anders en geen kopie van Ozzy.

    Ik vroeg Ronnie hoe het voelde om zo'n helden terugkeer in zijn geboortestad te maken. "Om je de waarheid te vertellen, ik heb er altijd van gedroomd om in de Gardens te spelen sinds ik een jochie was. Ik was nerveuzer dan anders in Engeland. Algemeen gezegd vind ik dat de mensen in Engeland zich meer inleven in de show. Ze maken meer van het hele gebeuren. Ze zijn ook kritischer en daarom heb ik meer respekt voor hen. Ik hou ervan om daar te spelen."

    De Sabs hebben nog één studio-LP in petto en dan volgt een live-LP. Tegen die tijd hebben ze genoeg materiaal voor een goede selektie van oud en nieuw.

    Er is geen twijfel mogelijk dat het eindresultaat de misselijke NEMS-live miskraam zal overtreffen. Het noemen van "LIVE AT LAST" is voldoende om bij de heren een nare smaak in de mond te brengen. Ronnie: "Het is alleen maar te wijten aan het feit dat het het enigste live-materiaal van de groep is. De fans kopen het daarom. Maar het album is goedkoop en slecht." Met de nieuwe single "Die Young" (live nog wel) en optredens in Europa begin volgend jaar zal de vooruitgang makkelijk te merken zijn.

    Pete Makowski, Sounds



    FANCLAN POLL



    Hier is-ie! De uitslag van onze oproep om mee te werken aan een poll over 1980. Bijna 100 inzendingen hebben we gekregen en dat was meer dan we hadden durven hopen.
    GROEP:
       1. RAINBOW
       2. Iron Maiden
       3. DEEP PURPLE
       4. Ted Nugent
       5. Saxon
       6. BLACK SABBATH
       7. Van Halen
       8. Doors
       9. Led Zeppelin
     10. Motorhead

    WAAR ZIJN WHITESNAKE en GILLAN?

    LIVE GROEPEN:
       1. RAINBOW
       2. Iron Maiden
       3. Scorpions
       4. Judas Priest
       5. Ted Nugent
       6. Rory Gallagher
       7. DEEP PURPLE (in 1980?)
       8. BLACK SABBATH
       9. Kansas
     10. Rush

    WAAR ZIJN WHITESNAKE en GILLAN?

    ZANGERS:
       1. RONNIE JAMES DIO
       2. GRAHAM BONNET
       3. Ian Gillan
       4. Klaus Meine
       5. Rob Halford

    WAAR IS DAVID COVERDALE?

    ZANGERESSEN:
       1. KATE BUSH
       2. Pat Benatar
       3. Girlschool
       4. Inga Rumpf
       5. Ellen Foley

    SINGLES:
       1. ALL NIGHT LONG - RAINBOW
       2. Neon Knights - Black Sabbath
       3. WEISS HEIM - RAINBOW
       4. Killer on the loose - Thin Lizzy
       5. Peter Gunn - E.L.P

    LP'S:
       1. HEAVEN AND HELL - BLACK SABBATH
       2. Iron Maiden - Iron Maiden
       3. Stage Struck - Rory Gallagher
       4. MONSTERS OF ROCK - Various
       5. Wheels of steel - Saxon
       8. Live in the heart of the city - Whitesnake

    WAAR IS "GLORY ROAD" VAN GILLAN?

    		 HOEZEN:
       1. HEAVEN AND HELL - BLACK SABBATH
       2. Blizzard of Ozz - Ozzy Osbourne
       3. China Town - Thin Lizzy
       4. Iron Maiden - Iron Maiden
       5. Deepest Purple - Deep Purple

    PRODUCERS:
       1. MARTIN BIRCH
       2. ROGER GLOVER
       3. Bill Mallona
       4. Kansas
       5. Tom Allan

    GITARISTEN:
       1. RITCHIE BLACKMORE
       2. Rory Gallagher
       3. Michael Schenker
       4. Ted Nugent

    WAAR ZIJN MOODY, MARSDEN EN TORME?

    BASSISTEN:
       1. ROGER GLOVER
       2. Steve Harris
       3. Jimmy Bain
       4. Geezer Butler
       5. Jack Bruce

    EN NEIL MURRAY en JOHN MCCOY DAN?

    DRUMMERS:
       1. COZY POWELL
       2. Ian Paice
       3. John Bonham

    NIET AANWEZIG: Mick Underwood

    TOETSEN:
       1. JON LORD
       2. DON AIREY
       3. TONY CAREY
       4. Vangelis
       5. Colin Towns
       7. DAVID STONE

    SONGS:
       1. STARGAZER - RAINBOW
           ("Monsters of Rock")
       2. Heaven and hell - Black Sabbath
       3. 747 Strangers in the night - Saxon
    Iedereen die heeft meegewerkt wordt hartelijk bedankt. Opvallend was het weinig aantal stemmen voor Gillan en Whitesnake. We waren juist van plan om aan hen meer aandacht te gaan besteden komend jaar. Hoe zit het ermee? Laat het ons eens weten. We hebben ook vrij weinig over hen geschreven. Moeten we het zo laten of is meer info over Gillan en Whitsnake welkom. We zouden het graag willen weten.





    NIEUWE LP

    RAINBOW

    DIFFICULT TO CURE



    STOP PRESS  STOP PRESS  STOP PRESS  STOP PRESS   STOP PRESS  STOP PRESS  STOP PRESS  


    Nog net voor het stencilwerk van dit nummer begon ontvingen we de titels van de nieuwe Rainbow LP.

    De plaat zal in februari door Polydor worden uitgebracht.

    TITEL: DIFFICULT TO CURE

    KANT 1:

    1. Cannot Happen Here
    2. Midtown Tunnel Vision
    3. Freedom Fighter
    4. Beethoven's Ninth

    KANT 2:

    1. Spotlight Kid
    2. I Surrender (de nieuwe single)
    3. Magic
    4. No Release

    We hopen van jullie snel reakties te ontvangen op deze heel harde LP van Ritchie Blackmore, Roger Glover, Bob Rondinelli, Don Airey en Joe Lynn Turner.




    © Rainbow Fanclan 1979-1984