1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
DTE 82
Originele verschijningsdatum: 10 mei 1983
Originele verschijningsdatum: 10 mei 1983
|
Vanuit Het Hoofdburo Hello to you all !! Hier zijn we dan alweer met de volgende "Over The Rainbow". Het nieuws rond de band blijft mager, al kunnen we wel melden dat gedurende de maanden april en mei het nieuwe album wordt opgenomen in de Polar Studios in Zweden. Eind september staat een Engelse tournee op het programma, rond die tijd zal ook de nieuwe lp uitkomen. 
Het bericht, dat vooral in Engeland de ronde deed, dat Bobby Rondinelli niet meer in de groep zou zitten, is nog steeds niets anders dan een gerucht. Bij Polydor zegt men van niets te weten dus we gaan er gewoon vanuit dat 'Rondi' er nog steeds bij zit.In dit blad is er aandacht voor het verleden van Ritchie Blackmore en enkele ex-Rainbowleden. De middenpagina is ditmaal gebruikt voor een poster van Ritchie Blackmore. We zijn erg benieuwd wat jullie hiervan vinden. Mochten hierop genoeg positieve reakties binnenkomen, dan zit er de kans in dit vaker te gaan doen. Maar dat ligt dus aan jullie! Op 28 mei zullen we, net als verschillende andere hardrock fanclubs, met een stand op de Gilgamesj-Fanclubdag staan die plaatsvind in Dorpshuis Emm te Asperen (Z-H). De formaties T-Bone en Gilgamesj zullen tevens optreden. Misschien zullen we op 25 juni ook met een stand aanwezig zijn op de Aardschokdag die wordt gehouden in de Brabanthallen te Den Bosch. Optredende groepen daar zullen zijn: Venom, Raven, Vandenberg, Trance en Warning. Tenslotte kunnen we nog melden dat we met "Over The Rainbow" zijn doorgestoten tot de "Eregallerij der Fanclubbladen" in Muziek Parade (thanx Cees!). KEEP - THE - RAINBOW - ROCKING !!!!! ACHTER DE SCHERMEN
Hieronder volgt een kijkje achter de schermen van Rainbow's Europese "Straight between the eyes"-Tour die in november 1982 plaats vond. Eerst vind je de volledige lijst van het Tour Personeel en vervolgens het schema van de voor ons meest interessante dag, de 16e november toen de band dus ons land aandeed voor het concert in Rotterdam. TOUR PERSONNEL RAINBOW : Ritchie Blackmore - Guitar Roger Glover - Bass Bobby Rondinelli - Drums Joe Lynn Turner - Vocals David Rosenthal - Keyboards Dee Beale - Background vocals Lin Robinson - Background vocals BAND STAFF : Colin Hart - Tour Manager Bruce Payne - Manager Barry Ambrosio - Personal assistent for Ritchie Blackmore PROMOTER : Erik Thomsen Per Thunberg "Piffen" - Promoters assistent and tourmanager for crew SEE FACTOR: Raymond D'Addario - Production Manager Tony Mazzucchi - Lightingdirector Steve Sinclaire - Lighting assistent Steve Collie - Lighting assistent Phil Pocock - Electrician Ted Fritzen - Head Engineer Eric Carr - Monitor Engineer Jim Stansforth - Sound Engineer Albert "Boogie" Crandall - Bass Engineer Gary Douglas - Keyboard Engineer Clifton "Cookie" Crawford - Guitar Engineer Jeff "Beef" Tarbell - Percussion Engineer Sal "Buddy Boy" Lupo - Eye Technician 
TRANS AM TRUCKING:Joe Harrison - Truckdriver Fazer Aitken - Truckdriver Terry Blakesley - Truckdriver TRATHENS: (crewcoach) Mick Brown - Coachdriver MERCHANDISING: The Great Southern Company PRESENTED BY: Erik Thomsen 12 Drachmannsvej 2930 Klampenborg Denmark SPECIAL GUEST ARTIST: Girlschool PROGRAM WEDNESDAY, 16th NOVEMBER TRAVEL: 09:10 Plane leaving Frankfurt for Amsterdam LH 080 10:15 Arrival Amsterdam 3 cars + 1 baggagevan to hotel in Rotterdam HOTEL BAND: HILTON HOTEL Weena 10 NL 3000 - Rotterdam 
DISTANCE AIRPORT/HOTEL:80 Km DISTANCE HOTEL/VENUE: 10 Km (20 min. by car) ACTIVITIES:VENUE:SPORTSPALEIS AHOY Zuidplein 10 Rotterdam 10:00 Equipment get in at Venue 19:00 Doors open 20:15 Performance by GIRLSCHOOL 21:30 Performance by RAINBOW LOCAL CO-PROMOTOR: WIM BOSMAN PROMOTIONS Parkweg 7 2271 AM Voorburg CREW: Leaving after concert to Freiburg overnight. PROGRAM WEDNESDAY, 17th NOVEMBER TRAVEL: 10:45 Luggage call 11:00 Band leaving hotel for airport in Amsterdam 13:15 Departure Amsterdam for Basel by LX 799 SONG TEKST THE TEMPLE OF THE KING One day in the year of the fox Came a time remembered well When the strong young man of the rising sun Heard the tolling of the great black bell One day in the year of the fox When the bell began to ring Meant the time had come For one to go 
To the temple of the kingThere in the middle of the circle he stands Searching, Seeking With just one touch of his trembling hand The answer will be found Daylight waits while the old man sings Heaven help me And then like the rush of a thousand wings It shines upon the one And the day had just begun. One day in the year of the fox Came a time remembered well When the strong young man of the rising sun Heard the tolling of the great black bell One day in the year of the fox When the bell began to sing Meant the time had come For one to go To the temple of the king There in the middle of the people He stands Seeing, feeling With just a wave of a strong right hand He's gone to the temple of the king. Far from the circle at the edge of the world He's hoping, wondering Thinking back on the stories he's heard Of what he's going to see There in the middle of the circle it lies Heaven help me Then all could see by the shine in his eyes The answer had been found Back with the people in the circle He stands Giving, feeling With just one touch of a strong right hand They know of the temple of the king. HOT SHOTS  WHAT HAPPENED TO RONNIE JAMES DIO & GRAHAM BONNET De voormalige Rainbowzangers Ronnie James Dio en Graham Bonnet werden beiden in zeer korte tijd bij hun huidige groepen resp. Black Sabbath en The Michael Schenker Group de laan uit gestuurd. Wat er mis ging en wat de toekomstplannen zijn onthulden beiden heren in Kerrang. RONNIE JAMES DIO De twee overgebleven Black Sabbathleden, Geezer Butler en Tony Iommi, hebben zich de laatste tijd aardig happy getoond in allerlei interviews dat ze zich hadden ontdaan van hun voormalige zanger Ronnie James Dio. "We hadden het gevoel dat Ronnie een greep naar de macht aan het doen was" verklaarde Butler, terwijl de mening van Iommi was: "In de States was hij een kleine Hitler aan het worden. Hij bezit een geweldige stem, maar de persoonlijke konflikten voerden de boventoon." Tony en Geezer beweerden ook dat Ronnie tijdens het mixen van "Live evil" in Los Angeles had geprobeerd zijn zang naar voren te mixen. Tenslotte konden ze het niet langer uitstaan en ontdeden zich van hem............. Denk eraan dat je iedere zaak altijd van twee kanten kan bekijken, dus wat had Ronnie er zelf over te vertellen. In eerste instantie wou Ronnie nergens op ingaan en het woord aan Iommi en Butler laten. Niet zo lang geleden kreeg ik hem aan de telefoon en nadat ik suggereerde dat hij nu wel de kranten moest hebben gelezen begon Ronnie met: "Wel, ik denk dat er nu wel genoeg door hen is gezegd, nu is de beurt aan mij. Het eerste wil ik een stel leugens weerleggen waar ze mee aankwamen. Dat ik in de studio's als een wezel aan het rondsluipen was, terwijl zij elders waren, en dat ik met de tapes aan het rommelen zou zijn gegaan is absoluut niet waar. In feite was ik de eerste die in de studio kwam, samen met de technicus, en we bleven wachten en wachten en wachten. Maar hoelang we ook bleven wachten niemand kwam opdagen." Waarom zouden Iommi en Butler leugens vertellen? 
"Omdat het tijd voor hen was om zich te beschermen, het was altijd hun naam en die van de band. Hun versie van het verhaal laat zien wat voor kleine bange konijnen zij zijn. Ik ben teleurgesteld in hoe alles gelopen is, maar zo is het nu eenmaal. Toen ik Rainbow verliet, speelden Ritchie en ik niet de rol van vijanden. We waren vrienden en dat zijn we nog steeds. Maar ik weet dat ik nooit een vriend zal zijn van Tony Iommi of Geezer Butler. Ik respecteer Ritchie Blackmore omdat hij zich als een 'gentleman' gedroeg, ik wou dat ik over hun hetzelfde kon zeggen. Ik zou veel meer kunnen vertellen maar ik heb geen zin om nog meer vuile was buiten te gaan hangen." Intussen heeft Dio "Holy Diver" opgenomen met de hulp van ex-Sabs drummer Vinnie Appice, bassist en oud Rainbow strijdmakker Jimmy Bain en gitarist Vivian Campbell, die afkomstig is uit de Ierse band Sweet Savage. "Samen met Vinnie vertrok ik naar Engeland, ik wilde perse Britse muzikanten hebben. Eenmaal in London aangekomen belde ik als eerste Jimmy Bain op omdat ik dacht dat hij me misschien wel enkele mensen zou kunnen aanraden. Het bleek dat hij op dat moment niets deed dus besloten we samen iets te proberen, hij prijsde Viv aan en alles werkte heel erg goed." Ronnie produceerde "Holy diver" zelf en de plaat zal spoedig uitkomen. Er staan 9 songs op en enkele titels zijn: "Don't talk to strangers", "Rainbow in the dark", "Straight to the heart", "Gypsy" en "Caught in the middle". Dio schreef de meeste songteksten, bij enkele tracks kreeg hij de hulp van Bain en Campbell. Alhoewel hij het liever zonder toetsenman zou proberen denkt Ronnie er toch over om op tournee er een, in een schaduwrol, mee te nemen. GRAHAM BONNET Tot dusver gaat het prima. Ik heb er lol in en kan goed met de jongens in de band opschieten. In Rainbow communiceerden we gewoonweg niet, bij deze groep wordt er met elkaar gepraat! (Graham tijdens de opnamen van "Assault Attack" in juli '82) Wat er in Sheffield is gebeurt is inmiddels aan iedereen bekend, op Reading stond niet Bonnet maar Barden weer op het podium. Wat ging er mis in Sheffield? "Ik weet niet wat daar allemaal over verteld is, maar ik kwam straal bezopen van het podium af en ben door een achteruitgang verdwenen. Alles draaide in de rondte, het was gewoon het einde. Sinds ik bij de band kwam rustte er zoveel druk op me, ik moest 19 tracks uit het hoofd leren. Allemaal van de vorige albums en dat terwijl ik niets wist van de oude band. 
Ik was aan het opnemen, teksten schrijven voor de nieuwe elpee en daarnaast ook nog eens de nieuwe songs aan het leren. Ik kon dat niet allemaal tegelijk aan. Toen heb ik tegen de band gezegd: Kijk, ik heb een slecht geheugen wat maar al te waar is, en ik kan dit niet allemaal onthouden. Iedereen lachte en dacht dat ik ze in de maling nam, maar het was de waarheid. Ik kan geen 19 songs in 2 weken tijd leren.Met Rainbow had ik dezelfde problemen maar daar hoefde ik niet zoveel oude songs te leren: "MSG weigerde hun zanger serieus te nemen", dus liep het in Sheffield totaal verkeerd af. Graham had een van de roadies opgedragen de songs op papier te zetten en ze op de stage monitoren te plakken, zodat hij kon kijken waar hij gebleven was indien nodig. Graham worstelde zich door de eerste 4 tracks heen en toen ging het mis. "Toen ze de volgende song wilden starten dacht ik 'aah fucking hell' en verliet het podium. Ik kon het gewoonweg niet meer. Ik vind het rot voor het publiek dat daar was maar ik was gewoon mezelf niet daarzo, zoiets had ik nog nooit in m'n hele leven gedaan. Ik hoop zoiets nooit meer mee te maken.... denk eraan dat ik misschien wel nooit meer aan de slag zal komen! Ik ben er niet zeker van maar heb wel zo m'n gevoelens. Ik denk dat het management erop heb aangedrongen me niet op Reading te laten zingen. Michael zou me nooit zo de grond in willen trappen, hij zelf is al eens door hetzelfde dal gegaan en wist dus wat er met mij aan de hand was. Ik vertrok snel naar L.A. en na een paar weken -ik dacht dat ik blij was bij MSG weg te zijn- kwam ik erachter dat ik ze mistte. Het was hetzelfde gevoel dat ik had toen ik bij Rainbow weg was. Ik had genoeg van Rainbow maar na een tijdje mistte ik echt dat ik niet in een groep zat, daarom ging ik bij MSG." Wat is je mening betreffende het "Assault Attack" album? 
"Ik haat de uiteindelijke produktie, het klinkt zo van 'let's forget Graham', Ik denk dat het meer een gitaaralbum is geworden dan aanvankelijk de bedoeling was."Wat is er met Graham gebeurt sinds het drama bij MSG? "Ik ben met een stel vrienden de studio in geweest en heb wat songs gedaan met een rock'n'roll structuur. Ik denk dat het wel wat wordt maar ik weet echt nog niet of het de Graham Bonnet Group zal worden, het is meer van wat zullen we gaan doen. Ik wil weer gaan beginnen met schrijven, de vraag is of ik het alleen ga doen of samen met iemand anders. Ik noem ook nog geen namen voor het geval dat het op niets uitdraait want als het niet doorgaat zal men mij nog meer als een idioot gaan zien. Ik kan wel vertellen dat het een soort middenweg zal zijn tussen Rainbow en MSG. Wat ik wel weet is dat ik lid van een band wil zijn, dat mistte ik erg toen ik uit Rainbow was en daarom ging ik weer terug naar een groep." EX - RAINBOWS OP VINYL 
RITCHIE BLACKMORE THROUGH TIME Er bereiken ons nog wel eens wat vragen om meer artikelen uit het verleden van Ritchie Blackmore te plaatsen. Afgezien van het feit dat er meestal geen ruimte voor is -recente artikelen hebben nu eenmaal de voorkeur- is dan de vraag wat wel en wat niet interessant is. Nu er op het moment weinig nieuws is, is de ruimte er echter wel dus een mooie gelegenheid eens terug te gaan in de tijd. De BBC stak een handje toe in de keus want op 6 maart was het programma "Guitar Greats" geheel gewijd aan Ritchie Blackmore. Ritchie vertelde veel over zijn beginperiode, de eerste paarse dagen en ook nog wat over de kleurrijke band waar hij tegenwoordig zijn tijd mee doorbrengt. Ritchie Blackmore, in 1945 geboren in Weston Super Mare, was 11 jaar oud toen hij zijn eerste gitaar kreeg. Zijn vader kocht het instrument voor hem maar stelde er wel enkele voorwaarden aan. R.B: "Ik moest les nemen ofwel zou hij de gitaar op m'n hoofd aan diggelen slaan. Dus nam ik een jaar klassieke gitaarles en dat zette me op het juiste spoor. Hoe je plectrums gebruikt en meer van dat soort nonsens. Ik denk dat als je je voor het eerst met een instrument bezighoudt je op het goede spoor moet worden gezet anders leer je jezelf slechte gewoontes aan en sommige gitaristen hebben dat zeker. Zoals drinken (haha)." 
We zijn er niet achtergekomen wanneer Blackmore met drinken begon, maar het is duidelijk dat het hem de hoop en het doorzettingsvermogen geeft
om de eerstkomende jaren door te gaan. Nadat hij op 15-jarige leeftijd school verliet werkte hij op London Airport maar binnen een jaar was hij al
profmuzikant. In de lente van 1962 werd hij na een auditie bij Screaming Lord Sutch's Savages aangenomen in de bizarre band. RB: "Dat was in '62/'63, ze speelden heavy hardrock, a la Johnny Kid & the Pirates. Het was een hard basic rock met een rhythm & bluesbasis. Toen kwamen de Beatles, allemaal harmonies. Net als de Hollies en iedereen in de band moest meezingen. Ik kon niet zingen, had zelfs moeite om gewoon te praten en kon enkel de gitaar bespelen. Erg harde rock'n'roll, vervormde solo's enzo maar dat was uit de mode en viel niet in de smaak met al die 'pleasant harmonical voices'. Pas 4 jaar later kwam er een kentering, toen verschenen Hendrix en Cream ten tonele." Desondanks werd Blackmore door platenproducer Joe Meek gevraagd om bij de Outlaws te komen nadat de Savages hem de laan uit hadden gestuurd. RB: "De Savages ontsloegen me omdat ik niet goed genoeg was, ze hadden enkele brilliante sologitaristen, een ervan was Bernie Watson. Toen gingen Carlo en de bassist weg en ik kon naar iets anders gaan zoeken. Joe Meek hoorde ervan en vroeg me bij de Outlaws te gaan. Ik stemde toe omdat de Outlaws een betere naam hadden dan de Savages, de situatie beviel me goed en 2 weken nadat ik bij de Outlaws kwam kwamen de Savages en vroegen me weer bij hen te komen spelen. Ik bedankte echter voor de eer." 
Tijdens zijn tijd bij de Outlaws vestigde Blackmore meer naam als een opvallende wildebras dan als muzikant. Een van de artiesten bij wie hij onder producer Joe Meek speelde in die tijd was Heinz. Met "Just like Eddie" had Heinz in 1963 een top 5 hit. De Eddie stond voor Eddie Cochran. De Outlaws was een sessieband, dat hield in dat ze met een groot aantal artiesten meespeelden en zodoende op veel hitsingles.RB: "Op een gegeven moment zette ik de radio aan en ze draaiden 10 hits en ik wist dat op 6 ervan de Outlaws meespeelden. Ik realiseerde me dat ik erop speelde en dat iemand die ik nog nooit gezien had de zang deed. We speelden meestal iets en later werd het dan pas ingezongen. Ik deed dat sessiewerk ongeveer een jaar wat lang genoeg is. Als je het langer doet, komt het je neusgaten uit. Ik word er nu zelfs niet goed van om een studio in te gaan, alles moet perfekt verlopen. Jimi Hendrix bijvoorbeeld ging de studio in en liet alles als een party verlopen en zo hoort het ook." Hoewel hij veel tijd verdeed met zijn bekende practical jokes besteedde hij ook veel tijd aan zijn gitaartechniek. RB: "Mensen hebben het over toegewijd zijn aan de gitaar, maar dat ben ik echt niet. Ik hield er gewoon van om de gitaar te bespelen. Ik wou steeds beter worden daarom oefende ik zoveel. Jammer genoeg waren de groepen waar ik in zat niet al te muzikaal. Ik oefende 5 a 6 uur per dag en zij wisten amper hun instrumenten te bespelen. Ik zat dus in de akelige positie om drie-akkoorden songs te spelen, maar het was goed om te improviseren met een vrij eentonige backing. Het publiek had het denk ik in de gaten en vroeg zich af waarom ik in de band zat. We lieten het tempo zakken, speelden verkeerde akkoorden en dan liet ik een goede solo horen. Een van die solo's is te horen op de B-side van een Outlaws single, "Shake with me". RB: "Joe Meek zei me: Go crazy, speel een maffe solo en trek je niets aan van de noten, laat het geheel goed vervormen zodat het een freaky effect krijgt. Ik zei okee en het rolde er zo uit. Het was geen techniek maar gewoon spontaan, In die tijd was ik er erg happy mee, dat was in '63. Toen ik Jeff Beck in '67 ontmoette vertelde hij me dat Jimi Hendrix weg was van die track dus voelde ik me als Hendrix- en Beckfanaat erg trots. De 18-jarige Ritchie Blackmore in de Outlaws wiens solo de rest van de song in de schaduw plaatste. Nadat Ritchie de Outlaws verlaten had was hij veel in Duitsland te vinden, daar trad hij in die tijd ook voor het eerst in het huwelijk. RB: "Er waren daar weinig groepen met een gitarist die boven de middelmaat uitkwam, zoals ikzelf. Het was allemaal meerstemmig, er waren haast geen sologitaristen. Het was erg moeilijk, het was zo van: Kan je zingen en akkoorden op de gitaar aanslaan. Nee, maar ik speel wel goede solo's. Dan hoorde je: Sorry, we willen iemand die kan zingen in de band hebben." In 1967 bracht hij zijn tijd al zoekende in Duitsland door, het was zijn moeilijkste tijd. RB: "Ik had daar een vrouw voor me werken, nee niet op die manier, maar ze hielp me uit de problemen. Ik oefende 6 a 7 uur per dag, het was alles wat ik te doen had. Verder was er weinig te beleven, het was enkel oefenen en drinken. Aan het eind van dat jaar zag ik Ian Paice bezig in de Starclub en bood hem aan bij mij te komen spelen. Hij zag het wel zitten en vroeg me de naam van de band en wie er nog meer in speelden. Ik zei hem dat er nog niemand in zat en hij zei: Niemand? Heb je dan wel een band. Ik zei hem van niet en dat hij het eerste lid was en dat ik snel een stel goede mensen bijeen zou krijgen. Toen zei hij me het te laten weten als het zover zou zijn. Een jaar later was het dan zover." Deep Purple werd begin '68 opgericht, de man die ervoor verantwoordelijk was, was ex-Searchers drummer Chris Curtis. Hij vond Ritchie Blackmore en Jon Lord en verdween toen op de achtergrond. De eerste single "Hush" was een top 5 hit in de US. "Shades of Deep Purple" was een rare, ongewone mix van materiaal, net als de tweede Lp "The Book of Taliesyn". Dit album bevatte een versie van Neil Diamond's "Kentucky woman". Een beetje vreemde gedachte dat Blackmore dat ooit speelde. 
RB: "In die tijd was ik blij ermee het te spelen, ik had geen richting en was blij in een band met een ritmesectie te zitten. Het was Jon Lord's idee om het te spelen en het werd onze tweede hit in de US."Een van de songs op dat album gaf toch al enige muzikale richting aan, de song was "Wring that neck". RB: "Dat was eigenlijk niet origineel van ons, ik had het in een stuk van een vioolgedeelte gehoord wat er dus erg op leek. Daar kwam het idee vandaan en Jon Lord schreef de E-flat waar organisten goed in zijn." Nadat in '69 de derde Lp, simpelweg "Deep Purple" genaamd, uitkwam was er een bezettingswisseling. De nieuwelingen waren Roger Glover op bas en Ian Gillan als de nieuwe zanger. RB: "In 1970 zag ik in Birmingham Robert Plant zingen en op het moment dat ik hem hoorde, wist ik dat ik net zoiets wou. De zanger die we hadden was goed, maar had een erg lage stem en ik voelde dat we snel meer succes zouden hebben als we een zanger hadden die kon schreeuwen plus een diepte en bluesgevoel had. Daarom kwam Ian erbij. Hij kon schreeuwen maar had ook het stemgeluid dat zelfs nu nog apart is. Hij heeft een eigen identiteit, je weet meteen dat het Ian is als je hem hoort zingen." Met Deep Purple Mk2 werd voor een nieuwe en positieve richting gekozen, de heavy rock. Er was -zoals Ritchie Blackmore uitlegt- een goed patroon voor het schrijven van de songs. RB: "We gingen er van uit om eerst een goede backingstrack te schrijven, zolang dat niet was gebeurt interesseerde ons niets. Voor Ian Gillan was dat wel moeilijk, hij moest rondom de riffs zingen wat niet gemakkelijk was. Nu zeggen sommigen daarover van: He, dat is knap gevonden, daar waar de stem stopt en de riff het overneemt. Maar dat viel gewoon niet te zingen, Ian moest daar gewoon stoppen. Het was een beetje raar maar het ging zo van dat we het instrumentale gedeelte de ene dag opnamen en dan kwam Ian de volgende dag om alles in te zingen." 
De grote doorbraak kwam halverwege 1970 met het uitbrengen van de succesvolle single "Black Night"RB: "De riff van "Black Night" stal ik van Rickie Nelson's "Summertime". Het solospel is a la James Burton en is de intro van "Hey Joe", dan komt de bas- lijn erin en dat is "Black Night". Toen ik "Hey Joe" hoorde dacht ik: Als hij de leadlijn kan nemen kan ik hetzelfde doen met de baslijn. We hadden beiden een hit ermee, dat was wel leuk. Wellicht had Rickie Nelson er wel als enige helemaal niets mee." Ritchie Blackmore wordt nu beschouwd als een heavy metal gitarist, is dat wat hij zelf dacht te zijn. RB: "Ik denk van wel, het maakt me niets uit als de mensen zeggen dat ik helemaal geen HM gitarist ben. Het maakt me niets uit, echt niet, zolang ze me maar niet zien als folkgitarist. Maar het doet me weinig HM genoemd te worden, wat me wel wat doet is dat sommige bands HM genoemd worden en het zeker niet zijn". "In Rock" stond meer dan een jaar in de hitlijsten, een van de songs was het dynamische "Speed King". RB: "Dat was gebaseerd op "Stone Free" van Jimi Hendrix. Roger schreef het meeste ervan. Het was onze eerste harde heavy metal rock'n'roll track, we waren er erg happy mee, maar sommige gedeeltes klinken teveel als "Stone Free". Deep Purple Mk 2 wordt gezien als de beste Purple line-up, daarom vroegen we Blackmore naar z'n favoriete songs van die periode. RB: "Ik kan niet zeggen dat ik ooit een van hen hoorde..... ik ben erg slecht in het verzamelen en luisteren naar mijn eigen materiaal. Misschien ben ik er erg goed op, ik weet het niet, de meeste dingen herinner ik me niet meer. Het begon altijd met een riff, ze dan een uur lang tevoorschijn toveren en ik hoopte dan altijd dat het wat zou worden maar dat werd het nooit. Aan het eind was ik dan ook altijd flink humeurig. Als ik het eindresultaat hoorde haatte ik het 'bloody thing'. Ik weet dat het raar klinkt maar ik hield niet van het meeste wat we deden en juist dat is wat me nu nog inspireert om door te gaan. Over m'n hele Purple periode vind ik misschien 5 tracks goed en dat is niet zoveel als je nagaat dat we een stuk of 15 LP's hebben opgenomen." "Strange kinda woman" was een ander succes, in 1971 bereikte de band de piek van hun succes. Waren er duidelijke redenen voor dat succes? RB: "Ja, we waren enthousiast en de hele band bestond uit goede musici. Roger kwam met goede ideeën, Ian was een goede showman en had een geweldige stem, Jon was een goede muzikant en was goed met bladmuziek en ik was de 'mad, moody guitarplayer'. Jon had het 'gentleman's image', de Mr Nice Guy. Ik was het tegenovergestelde, het ligt nu eenmaal in mijn natuur om zo te zijn. Je moet jezelf zijn anders krijgt het publiek het in de gaten, maar ik blies het op en ik denk dat ik daarom nog tot vandaag-de-dag gezien wordt als de humeurige gitarist..... die ik ook ben en ik ben er ook nog eens trots op". In 1972 nam Deep Purple het album "Machine Head" op in Montreux, Zwitserland. Het incident daar, het afbranden van de concerthal werd verwerkt in de tekst van een der songs "Smoke on the water". Ritchie Blackmore verklaarde later het geluk van z'n leven te hebben gehad want vlak tevoren had hij -in het gezelschap van een 'jonge dame'- tevergeefs naar een kamertje achteraf te hebben gezocht. Het opnemen van de track ging ook niet geheel vlekkeloos. 
RB: "We deden alles in 4 takes, we moesten wel want buiten stond de politie op de deur te bonken. Omdat we wisten dat het de politie was deden we niet open want we hadden daar een te gekke sound. Het was 5 uur in de morgen zodat we natuurlijk iedereen in de omtrek wakker hielden. Tenslotte ramden ze de deur open net op het punt dat we klaar waren. De politie zei ons meteen te stoppen en we zeiden: Okee waren we net van plan. Het was de enige track die we daar opnamen........maar geen dank daarvoor aan de politie van Montreux."Bezettingswijzigingen bleven in de Purple line-up volgen totdat Ritchie Blackmore zelf in 1975 opstapte. RB: "Het kwam omdat ik Ronnie Dio ontmoette, werken met hem ging zo gemakkelijk. We zouden aanvankelijk enkel een single opnemen maar het ging zo lekker dat het tenslotte een hele elpee werd. In 3 weken was het gepiept en ik voelde me 'over the top'. Ik was er zo over opgewonden dat er geen kans meer was dat ik nog langer bij Purple zou blijven. Niet omdat ik Ronnie tegenkwam maar ik was hun muziek zat, die funky business. Ik had het geluk Ronnie tegen het lijf aan te lopen die ook in rockmuziek zat. Het werkte geweldig, althans voor 3 a 4 jaar." Ronnie Dio vormde samen met 3 andere Elf leden de eerste Rainbow line-up. In 1977 -de line-up was toen al drastisch gewijzigd- kwam het "On Stage" album uit, het bevatte ondermeer "Blues". RB: "Het is een uitdaging om blues te spelen, het is zo beperkt, de toonladders en zo. Het is beperkt tot zes noten en er zijn weinig mensen die ermee kunnen omgaan. Het is een goede manier om het tempo even te laten zakken en met 3 of 4 noten aan de gang gaan, je kan er een goede vibrato in verwerken. Het is wel een stuk moeilijker dan het lijkt hoor. Toen ik begon met spelen wou ik enkel zo snel mogelijk spelen, toen ik dat bereikt had zeiden de mensen: Ja, je speelt ongelofelijk snel maar wat kom je onderweg van A naar B tegen. Juist ja, helemaal niets. Ze hadden gelijk dus probeerde ik het tempo te laten zakken." Wat gezegd over gitaren, is de keus ervan een probleem? RB: "Ik heb Fender, hij is wel speciaal aan mijn wensen aangepast, vooral de hals. Ik ben er erg tevreden mee. Er komen af en toe mensen naar me toe die zeggen probeer dit, probeer dat. Maar ik doe het niet. Ik hoor soms interessante sounds en ik zou wat moeten uitproberen maar ik doe het gewoon niet. Ik ben te druk om daar allemaal weer mee te gaan oefenen of over na te gaan denken." Het is duidelijk dat Blackmore niet zoveel over van alles en nog wat nadenkt. Dit was zijn reaktie toen we vroegen waarover de tekst van "Kill the king" handelde. RB: "Ik heb er echt geen idee van waar het overgaat. Met Ronnie had ik er totaal geen notie van, het was allemaal erg abstract en ging over demonen en duivels. De riff was een erg snelle, typisch mijn stijl in de G-sleutel. Ik moet eigenlijk ermee stoppen om nog iets in die sleutel te schrijven maar "Kill the king" is een razende, no nonsens track. Je houdt ervan of je haat het. Ik wist dat meteen toen we het opnamen, dat was in Frankrijk. Het was in een kasteel waar je normaal gesproken enkel melodisch speelt en geen snelle rockers. Het stoorde dan ook iedereen die daar in de buurt woonde. Maar het is een erg interessante track." In 1979 met in de line-up Powell, Glover, Bonnet en Airey wierpen ze het etiket af dat ze enkel een Heavy Metalband waren door het uiterst succesvolle "Since you been gone" op te nemen. 
RB: "Ik hoorde het bij mijn manager thuis en hij vroeg me wat ik ervan vond. Het is een hit, laten we het doen, zei ik. We deden het in 2 takes. Cozy haatte het, de track kwam uit en het werd een hit maar dat wisten we al lang. Het was gewoon een andere deur binnengaan en een breder publiek krijgen. "I surrender" is net zo'n goede song.Mensen zeggen me; Hoe kan je dat doen, hoe kan je ons dat verkopen, je bent een Heavy Metal gitarist. Maar ik speel alles wat een goede melodie heeft, zelfs al is het Judy Garland's "Over the Rainbow". Alles wat telt is dat er een goede melodie aanwezig is en dat is een van de redenen waarom ik "Since you been gone" deed, het heeft een buitengewone melodie. Als ik naar die song luister denk ik dat die beter is dan menige Deep Purple songs, die als undergroundhits versleten werden. Dingen als "Woman from Tokyo", die komen mijn strot uit." Alhoewel Ritchie Blackmore in het verleden soms de hele dag op zijn gitaar oefende is dat nu verleden tijd. Hij besteed zijn tijd nu aan andere zaken. RB: "Ik oefen nu meer mentaal, dat is gemakkelijker bovendien ben ik lui. Ik oefen 1 uur, 2 uur per dag, meestal als ik vrij ben. Als ik op tournee ben oefen ik niet veel, dan is het het podium op, het hotel in, de bar in. Je kan je dan niet ontspannen om te gaan oefenen. Als je thuis bent lukt dat wel, na een paar weken waardeer je het als je iets nieuws hebt gevonden. Maar als je op tournee bent interesseert niets je meer en heb je nergens zin in tenzij je een hele nieuwe groep bent, erg nieuw wel te verstaan." Ritchie Blackmore heeft vrienden gemaakt en vrienden verloren. Hij heeft slechte beslissingen genomen en goede beslissingen genomen. Zolang hij de gitaar hanteert overleeft hij het wel. Ook zonder ambitie? RB: "Ik weet niet of ik een doel heb, als ik er genoeg tijd aan besteed kom ik wel tevoorschijn met iets dat de moeite waard is. Ik heb de ambitie van een luilak, daarom ben ik op sommige plaatsen niet te vinden, praat niet met mensen en doe de juiste dingen niet. Ik hou ervan om voor veel mensen te spelen en ik hou er ook van om de gitaar te hanteren. Maar ik word niet graag betrokken bij de hele business die erom heen draaiende is. Ik hoef niet aan mijn image te werken, het gaat allemaal vanzelf. Ik begrijp niet veel van me zelf, maar ik wil het graag zo laten omdat ik mezelf er niet mee lastig val." INTERVIEW MET COZY POWELL Een gedeelte uit een interview dat Cozy Powell, de voormalige drummer van Rainbow en tegenwoordig achter de drumkit bij Whitesnake, deed in januari voor BFBS. - Is werken met Whitesnake anders dan met Rainbow? 
"Het is totaal verschillend. Toen Rainbow begon schreven we nummers over heksen, kastelen, de 16e eeuw etc. Omdat Ritchie een humeurig karakter heeft, kregen andere groepsleden het ook en dat was niet bevordelijk voor de samenwerking en dat wil ik nooit meer meemaken. Toch zaten er zeer goede musici bij Rainbow, alhoewel ik nu denk dat Rainbow een soort grap is, een parodie van zichzelf. Ook de muziek heeft niet meer de waarde die ze 5 jaar geleden had. Whitesnake is eigenlijk geen hardrockgroep, het is David's groep en die schrijft blues gerichte songs. Dus ik zou Whitesnake een bluesrockgroep willen noemen."- Ik vind dat je zowel met Rainbow als op je solo-albums als met Whitesnake een enorm samenwerkingsgevoel hebt met niet alleen de bas, maar ook met de keyboards en de gitaar; hoe denk je er zelf over? Speel je ook nog andere instrumenten? "Ik speel geen andere instrumenten, hoewel ik dat graag zou willen. Maar ik kan het niet opbrengen om het te leren, omdat ik het binnen 3 maanden wil leren en dat kan niet. Ik heb respect voor een groep als Toto. Veel arrangementen die ik doe lijken op dingen van Toto. Een drummer moet gewoon proberen altijd op zijn best te spelen." - Op je solo albums heerst een klassieke invloed, vooral op "Over the top". Hou je van klassiek? "Ja, het is erg goede muziek om naar te luisteren. Daarom doe ik 1812th Overture, de meeste mensen die naar rockconcerten gaan hebben nog nooit klassiek gehoord en ik confronteer ze ermee. Ook is klassiek goed om op te drummen en ik denk erover om in de toekomst concerten te gaan doen met een klassiek orkest en dingen van Bach en Beethoven te gaan spelen. Het maakt me weinig uit hoe de pers erover denkt. Maar het zal pas gebeuren nadat ik uit Whitesnake weg ben. Ik zal dan 8 of 9 shows in Europa doen, ook zal ik dan een uitgebreide lichtinstallatie meenemen." - Je hebt met zowat de beste musici in de hardrock gespeeld. Als je zelf een groep moest samenstellen, wie zouden er dan in zitten, met jezelf op drums uiteraard. 
"Op gitaar zonder meer Jeff Beck. Zijn spelstijl is sensationeel en hij is de fijnste persoon met wie ik ooit samengewerkt heb of nog mee zal samenwerken. Op bas Colin Hodgkinson, hij speelt zwaar en ook buiten de muziek is hij een aardige vent. De keyboards is moeilijk, ik denk dat ik er drie zou nemen, Don Airey, Jon Lord en Max Middleton. Voor de zang David Coverdale, omdat hij sterke nummers schrijft en ik al lang met hem wilde samenwerken."- Heb je een klassieke drumsopleiding gehad? "Nee, ik heb het mezelf geleerd. Ik begon met drummen in de Beatlestijd en speelde twee tot drie jaar in clubs in Hamburg en Frankfurt. Ik heb in die tijd veel van andere drummers geleerd die ik toevallig tegenkwam en ook bokste ik veel omdat het goed is voor je armen en benen. Ik bleef drummen en drummen en deed enorm veel sessiewerk in bijna alle soorten muziek, wat een goede ervaring heeft opgeleverd. Ervaring is het belangrijkste wat een drummer moet hebben, samen met conditie. In de tijd dat ik niet bij een groep ben wil ik niets met drummen te maken hebben, ik wil zelfs geen drumstel zien. Ik wil op het podium komen, de show spelen en dan het ding niet meer zien tot de volgende gig."  © Rainbow Fanclan 1979-1984
|